Asia through the eyes of me

Kippen en kamelen

Voor ik besefte wat er gebeurde, zag ik het bloed uit haar strot lopen. Ik begon mij te realiseren dat deze moslimfamilie op het afgelegen platteland van India hun enige kip voor ons slachtten. De vacht werd geplukt en ze werd aan stukken getrokken. Voor het huisje, dat bestond uit metalen platen en hout, was een vijvertje uitgegraven. Deze diende als voorziening van water, vis, als wasmachine, vaatwasser, en vuilnisbak. Een metalen bak werd gevuld met dit bruine water en de kip werd erin geweekt. Een andere vrouw deed alvast de vaat in datzelfde water en mijn mond viel open toen ik tegelijkertijd haar zoontje zijn straaltje keurig op dit vijvertje zag richten. Ik wist dat ik even later die kip van dàt gewassen servies met verse thee van dàt water zou krijgen. En dat heb ik geweten… Gelukkig was het bijna aan het einde van mijn reis en kon ik thuis uitzieken. Zij gaven een groot offer. En ook moest voor een paar dagen mijn geozndheid opofferen. De ontmoeting was goed.

Vier weken was ik ondergedompelt in een andere wereld. En dat was het ook; een totáál andere wereld! Als ik aan India denk, denk ik aan verdwalen. Ver blijf dwalen tussen de miljoenen mensen, miljoenen goden, tig talen en tig religies. Ik kwam met een aantal vragen, dingen die ik wilde ontdekken of onderzoeken, maar ik kwam met honderden vragen weer thuis. En nu wil ik weer terug…

Nadat ik veilig in New Delhi geland was, heb ik daar twee dagen flink de toerist uitgehangen samen met een groepje andere backpackers die ik ontmoette. Een bijzondere combi waren we, want de één was jood, de ander een Egyptische moslim, een atheïst en ik. Om het nog leuker te maken, hebben we samen een dagje geholpen met Sikhs (lees: mensen die de Sikhreligie volgen) van eten te voorzien in hun tempel. Ik wist meteen weer waarom ik zo enorm van reizen hou: de raarste dingen zijn mogelijk. Goed, ik was helaas wel de eerste spelbreker, want ik wilde persé in de richting van de grens met Pakistan om daar een woestijntrip te doen; een trip waarvan ik nog steeds geen spijt heb.

Aangekomen in de plaats Jaisalmer wilde ik de lokale bus nemen om naar Khuri te gaan, een mini-dorpje inclusief een eigenaar van kamelen. Iedereen verklaarde mij voor gek, omdat er genoeg tours in Jaisalmer te boeken waren, maar ik en mijn eigenwijze karakter, vonden de bus die overvol was en zou vertrekken naar het afgelegen mini-dorpje. Ik kwam letterlijk niet verder dan de eerste trede van de bus, zag ergens toevallig een glimp van een andere witte huid bekneld tussen drie vrouwen en werd aan mijn rugtas naar achteren getrokken. De chauffeer wees naar een andere bus. Ik moest daar maar instappen en zou buiten het stadje in deze overvolle bus mogen. En zo liep ik naar die andere bus. die helemaal leeg bleek te zijn. Toch had ik geen woorden nodig om te begrijpen wat de bedoeling was. Deze bus die aan de kant van de weg stond werd aangetrapt met alleen Janneke als passagier… En inderdaad: buiten het stadje werd ik gedropt en wees mijn personal driver naar het dak van de overvolle bus die ik eigenlijk had moeten nemen. Mijn vermoedden klopte: buiten de stad is er geen politie en ‘mogen’ de mensen op het dak vervoerd worden als het in de bus te vol is. En daar zat ik. Iedereen die mij in Jaisalmer voor gek verklaarde omdat ik naar Khuri wilde, en ik die mijzelf gelukkig prijsde op dat dak (met een kleine reling). Voor welgeteld één hele euro had ik twee uur een openlucht safaritrip door de droogte. Af en toe kwamen we wat lokale huisje tegen en wat regelmatiger: wilde kamelen of buffels. Ik heb genoten. En mijn kameeltocht moest nog beginnen.

Bij de kameeleigenaar aangekomen bleek die andere witte huid – die wel opgepropt in de bus moest zitten – dezelfde trip te willen maken als ik. Toch fijn zo’n andere halve gek. En zo brachten ik en deze Italiaanse vrouw en uiteindelijk ook een Frans gezin en twee Indiase reizigers, een nacht door in een grote zandbak, slapend onder de sterrenhemel.

Ik moest enorm omschakelen toen ik vanuit de stille en schone woestijn weer in de grote drukke stad kwam om vervolgens aan een behoorlijk lange reis te beginnen naar een ander deel van het land, een deel waarin ik verder ondergedompeld werd in de cultuur van dit kleurrijke land. Hier een aantal dingen op een rij die ik daar leerde:

- Wist je dat het Hindoeïsme 33.000.000 goden kent?
- Wist je dat de lokale trein niet stopt, maar slechts afremt en je aan boord moet springen? ...Ik daarom maar bleef wachten op de volgende trein, en de volgende...
- Wist je dat je je eigen kippetje mag uitkiezen en deze voor je neus geslacht wordt en je vervolgens met een plastic zakje met warme inhoud rond mag lopen?
- Wist je dat er mannen in sari’s (jurk van lange lap stof) op het dak van je taxi rammen om om geld te vragen? Je vervolgens constateert dat de taxi’s geen mogelijkheid hebben om je eigen deur op slot te doen?
- Wist je dat je er bioscopen hebt met elektrische ligstoelen, maar dat je eerst wel even op moet staan om mee te zingen met het volkslied?
- Wist je dat ze regelmatig thee met zout drinken in plaats van alleen suiker?
- Wist je dat India de lekkerste bananen heeft? …en de meest vieze chocola?
- Wist je dat dit land toch wel een beetje mijn hart gestolen heeft, ook al snap ik de helft van de dag niet wat er om mij heen gebeurd?

Tot de volgende reis?

Lieve groet mij, die inmiddels al thuis is en weer helemaal herstelt is.

Met beide wielen op de grond: veilig aangekomen.

Wat denk jij: Zou je een cultuurschok ondervinden als je naar india zal gaan? Ik kan je wat sterkers vertellen: ik had al bij te komen van een cultuurschok vóórdat ik op Indiase bodem stond. Een ervaring rijker ben ik in ieder geval zeker, inclussief twee natte sokken en een incompleet ingevuld imiegratiwformulier. Uiterst vriendelijk waren ze echter wel en van hun magere Engels met rijkelijk accent kon ik soms geen woord wijzer worden. Wat ik eigenlijk wil zeggen: deze blinde rolstoelganger is veilig aangekomen! ...Inmiddels al bijna een week geleden trouwens.

Blind ben ik niet, rolstoelafhankelijk al helemaal niet. ...Ik had alleen heel vriendelijk gevraagd of ik assistentie kon krijgen omdat ik geen borden kan lezen vanwege mijn slechte zicht. Dus ik kreeg een B op mijn boardingpass. Bam: de B van Blind. En omdat schijnt dat de ondersteuning aan B-mensen nogal eens te wensen overlaat, krijg je er gratis een kenmerk bij van een invalide. Dan weet het personeel dat er daadwerkelijk hulp nodig is. Dat ik zegmaar geen B-categorie ben.

En zo stond een meneertje op Schiphol al op mij te wachten met een stoel op twee wielen. Toen ik mij aan hem voorstelde dacht hij dat ik hem in de maling nam òf dat ik kwam vertellen dat mijn blinde invalide oma eraan zou komen. Hij snapte er niks van, maar verleende wel topservice, want binnen 35 minuten stond ik al bij mijn gate. Klaar om aan boord te gaan. Twee uur te vroeg... En daar mag je niet alleen blijven zitten wanneer je als blinde rolstoelganger in hun systeem staat. Dus ik moest weer terug; terug naar het inzamelpunt van alle kreupele en blinde reizigers. Zit je dan met je goede gedrag...  in een ruimte waar 24!7 begeleiding aanwezig is.

Dat was in Amsterdam. Mijn reis moest nog beginnen.

Zoals de gemiddelde Hollander heb je over te stappen, omdat een Hollander vindt dat direct vliegen teveel kost. En zo mocht ik in Moskou overstappen. Althans: overrollen.  Een steward vertelde zeer vriendelijk in zijn niet verstaanbare Engels dat hij bij me zou komen zodra we geland zouden zijn en ik als eerste het vliegtuig zou mogen verlaten. Meestal is dat andersom, dus ik ging al uit van verkeerd woordgebruik. En inderdaad: de schoonmaakploeg was al aan het werk toen ik via een achterdeurtje het vliegtuig mocht verlaten. . Het rolstoelkenmerk vermoed ik in de lucht ergens veloren te zijn, want ik moest flink doorstappen. En zo kwam ik in een soort laadbak van een vrachtwagen uit. Gelukkig niet alleen, want er was ook een vrouw die wel echt een rolstoel nodig had. De man van het vliegveld kon geen woord Engels. Hij snapte ook niet wat mijn hulpvraag was, want de laadklep van de vrachtwagen ging open en hij gebaarde om te lopen. Vervolgens trok hij mij aan de arm. Pas later toen ik op de laadklep stond en deze naar beneden begon te zaken, begreep ik dat hij mij had gered van een akelige val van een meter. En zo werden we op de grond gezet na het ritje in de vrachtwagen. Er lag sneeuw en ik ontdekte  al gauw dat er plassen waren; mijn sokken waren na vier stappen al helemaal doorweekt. Ik zag het niet..  en Ik vrees dat deze man tot op de dag van vandaag zich afvraagt waarom die jonge vrouw nou zo nodig door de plassen moest lopen.

Goed, het gebouw trad ik binnen en daarmee zat zijn taak er blijkbaar op. Sta je daar in je eentje in een grote hal en een man die niet eens even doei zegt. Vervolgens hoorde ik iemand naar mij roepen, maar waar dat vandaag kwam wist ik niet. Ik kwam erachter dat er iemand bovenaan de trap op mij stond te wachten om mij naar de volgende vlucht te brengen. Ze vertelde dat ik moest wachten en ging weg. En zo wachtte ik, wachtte ik en wachtte ik nog een keertje. Tot mijn held kwam: een Russische man al druk telefonerend vergezeld door een ingeklapte stoel op wielen. Hij deed een poging om hem al telefonerend uit te klappen met één hand en wees vervolgens naar het zitvlak. Ik begreep dat ik moest zitten, maar was ervan overtuigd dat hij hem niet goed  uitgeklapt had. Maar hoe kon ik dit aan deze druk bellende man die geen Engels spreekt wijsmaken? Mijn oplossing was al gauw gevonden: gewoon zitten... Je snapt vast wat er gebeurde.

Met welgeteld één arm duwde hij me voort, al slingerend door het gebouw. En weetje: ik genoot gewoon van alle onhandigheid! Én had er wel vertrouwen in dat ik de volgende vlucht zou halen door hun fanatieke en beetje onhandige inzet. .

Vlucht twee ging perfect. Bij aanvang lieten ze me het reddingsvest en zuurstofmasker voelen; iets wat ik in mijn vliegcarriere nog niet heb meegemaakt! Ze leken haarfijn door te hebben dat mijn ogen mijn probleem zijn. En zo werd ook aangeboden om mijn imigratiedormulier in te vullen, dar ik zou moeten inleveren bij de duane. Superservice! Dit formulier krijg je normaliter op het vliegveld, maar ook wel eens op het vliegtuig. Fijn dat het zo goed geregeld werd voor me. Ik had het echter wel even met mijn loep en neus erop moeten checken, want het voelde wel een beetje ongemakkelijk om zo voor de duane te staan met missende details. Gelukkig leek deze niet zo nauw te kijken en vond het wel fijntjes zo.

Nog een keer vriendelijk lachen, Eem taxi die meewerkte en ik die voelde hoe alle zintuigen van deze blinde roelatolganger werden geprikkeld: het is goed om weer terug te zijn! Ik kijk uit naar de nog ruim drie weken die ik nog voor de boeg heb.

Reis je mee? - met of zonder rolstoel.

Lieve groet,

Janneke

Zuid Thailand en Singapore

Mooie mensen,

De wegen van mevrouw K. en mij gingen dus scheiden. Na nog een extra dagje genoten te hebben in Pai, de vele regen en gezonde fruitshakes, ging ik met de nachtbus terug naar Bangkok. Keurig op tijd en geheel doorweekt en bepakt was ik bij mijn bushalte aangekomen, waar mijn bus al vertrokken leek te zijn. Ja, twee uur te vroeg! …En dat zou de laatste bus zijn. Dus ik naar de beste kaartverkoper, die nog een belletje voor mij waagde, zich flink volgegoten had met wisky en achteraf het geld gewoon in zijn eigen zak gestoken had… Ja, ik was opgelicht, met een nep-kaartje! Er reden helemaal geen bussen meer om negen uur… waar ik wel een kaartje voor had gekocht.

Vraag niet hoe, maar ik heb een nieuw buskaartje kunnen kopen en heb nog net de nachtbus van acht uur kunnen halen. Nog half beduusd van wat mij die avond daarvoor was overkomen, stapte ik om zes uur in de ochtend uit in Bangkok, in de wel bekende Khao San Road. Her en der lagen dronken mensen. Alles was dicht, uitgezonderd de Mc Donalds en een bar waar je nog wat bier kon krijgen. De vermoeidheid was duidelijk voelbaar en met enige tegenzin, maar zeer verheugd dat ik op een tafel kon leunen met mijn armen, plofte ik neer op een stoeltje in de Mac. Samen met twee andere meiden uit de bus. En langzaam werd ons groepje groter met andere reizigers die ook geen beter alternatief konden vinden.

Na samen wat uren door Bangkok geslenterd te hebben, ben ik naar Krabi gevlogen; een plaats in het zuid-oosten van Thailand. De volgende dag ben ik samen met twee Britse meiden naar Railay Beach geweest, waar we met een bootje heen moesten. Het bootje hadden we nog maar net aangelegd en toen begon het te stormen. De Hemel forse lekkage te hebben, zoveel regen viel er. En we waren verdwaald! Het water stond al tot aan de enkels en we waren de verkeerde richting uitgelopen. Ondanks dat ik stiekem genoot van het avontuur, hield ik mijn hart vast: wanneer komt het geklaag? Wanneer beginnen ze te zeggen dat we beter niet konden gaan? En juist op dat moment riep één van de meiden enthousiast: “Ik geniet echt van dit weer, dit is een hele nieuwe ervaring! En kijk, daar is een grot! Laten we daar schuilen.” Men, wat was ik blij met de opmerking! Ik was niet meer op pad met mevrouw K., maar met twee reizigers die net zo gek zijn als ik. We hebben heerlijk naar het onweer boven het water gekeken en vervolgens met het water tot aan onze knieën de weg vervolgd naar het mooie strand met grotten, palmbomen en helderblauw water.

De omgeving van Krabi is voor mij de mooiste omgeving van waar ik tijdens mijn reis geweest ben. Mijn naam deed ik eer aan door veel in, rond of op het water te zijn. Ik ben wezen kayakken in een ondergelopen oerwoud met grotten en kleine meertjes tussen grotten. Vanaf Krabi ben ik een dagje naar Koh Hong geweest, waar ik heb gezwommen tussen de gekleurde vissen. Het water was zo helder! Ik heb ik een duik genomen in een hotspring en een groenblauw meer

Vanaf Krabi wilde ik eerst naar Koh Tao gaan, naar de andere kant van Thailand, het westen. Alleen had ik geen zin in bustickets kopen en bussen missen… Ik had mijn plan omgegooid en ben naar Koh Lanta gegaan, naar een fijn hostel 20 meter van de zee. Toen ik daar aankwam en naar het strand liep om deze te bewonderen, was ik even in de war. Waar zijn alle mensen? Geen toeristen hier? Zover ik kon zien (ook al is dat niet ver) waren er geen mensen. Ik had gewoon het hele eiland voor mij alleen! Tenminste, zo voelde het. Dat klinkt misschien heel geweldig, maar ik voelde een groot gemis van mensen om mij heen, evenals een beetje levendigheid. Dat was ik immers gewend. Ik was dan ook heel blij dat ik mijn hostel deelde met welgeteld in meid. En dat klikte gelukkig.

Koh Lanta kent hele schattige restaurantjes aan het strand met lampjes in de bomen. Eigenlijk vond ik het eiland voor de rest helemaal niet zo mooi. Er waren wat kleine (paradijs)eilandjes om Koh Lanta heen die ik graag wilde bezoeken. Toen ik dat ging regelen, bleken deze eilanden gesloten te zijn vanwege het lage seizoen. Een goed alternatief waren de eilanden Koh Gnai en Koh Ma. Ik ben hier helemaal verliefd geworden op snorkelen! Tussen de gekleurde vissen en zee-egeltjes op de bodum, heb ik koraal kunnen bewonderen. Nadat ik tevaak met mijn snorkel per ongeluk te ver onder water ging, heb ik besloten dat ik heel graag een duikcursus wil doen. Uiteraard wil ik het koraal met mijn neus bekijken! Ik geloof zeker dat koraal meer is dan een lichtroze – of soms blauwe – vlek. Een één tip, als je drie uur lang op je buik in het water ligt om al het moois onder je te bewonderen moet je wel je onderrug en bovenbenen insmeren! Twee dagen had ik enorme spijt dat ik niet met een harde koffer rondreisde, want die backpack op mijn rug was pijnlijk!

Koh Lanta had ik verlaten, in Pattaya was ik weer even herenigd met de mensen van het Tamar Center en toen was het echt tijd om gedag te zeggen tegen Thailand! Afgelopen weekend vloog ik naar Singapore! Vergeleken met de rest van Azieë, is Singapore zo schoon! Ik verblijf bij een meisje die ik ken van een cursus uit Londen. Ik heb zo ongeveer de hele stad gezien in vijf dagen en teveel eten gehad. De spicy crab was mijn favoriet! De manier waarop je het eet echter niet… Met een notenkraker moesten we zijn benen breken om er vervolgens het vlees uit te peuteren. En in dit geval was het een vrouwtje, gevuld met eitjes. Deze eitjes moesten het lekkerst zijn, maar toen ik besefte dat het babykrabjes waren, hield ik het bij het kraken van de benen.

Naast het uitproberen van het vele eten, waarvan ik het Japans koken in een restaurant ook erg leuk vond, zijn we naar Chinatown geweest, hebben we heel veel shoppingmalls gezien, heb ik het strand in de regen bewonderd, zijn we uiteraard naar het beroemde schip geweest en ben ik naar Little India geweest! De chai was daar bijna net zo lekker als in GROOT India.

En toen de weg terug naar Nederland, waar ik nu weer veilig ben! Vier maanden zijn omgevlogen! En deze vier maanden zijn nu hele mooie herinneringen geworden.

Dankjewel voor het meelezen. En dankjewel voor alle leuke en lieve appjes, mailtjes, telefoontjes, spraakberichtjes en reacties op deze blog! De zelfgemaakte taart alla Marijke is heerlijk en ik vind het heel fijn om veel van jullie al weer gezien te hebbe

En wat nu? – is de overweldigende vraag die al een aantal keer aan mij gesteld is terwijl ik mij nog in een mood bevind van: Wat is er allemaal gebeurd afgelopen maanden? Als eerst: ik moet even landen in Nederland. De was is al weggewerkt, de laatste blog is bij deze al geschreven en ik ga weer terug naar mijn leventje in Amsterdam. Zelfde huis, zelfde werk. Maar… mocht je een tip hebben voor een nieuwe baan, let me know!

Lieve groet,

Janneke

Noord Thailand

Sawadeekaaa mooie mensen!

Rijd je eerst rond in een Porsche, word je een week later afgetroggelt. Is je trein 3,5 uur te laat, terwijl je bus twee uur te vroeg vertrokken is. Ben je eerst in het hoge noorden, ga je daarna naar het verre zuiden. Ja, Thailand is een land van uitersten. En dat heb ik afgelopen week flink ervaren!

Maar eerst terug naar het center, waar ik inmiddels afscheid genomen heb. Ik heb mij drie weken thuis kunnen voelen. Het was heerlijk om Nederlanders om mij heen te hebben en ik genoot van de klik die er waa tussen de twee andere vrijwilligers en mij. De laatste week was een volle week met drukke dagen. We hadden weer een party georganiseerd voor vrouwen die geinteresseerd waren in het programma, we hebben nieuwe kerstkaarten voor de verkoop ontworpen, er waren nieuwe studenten voor de Engelse les en ik ben heerlijk met Rik en Alinda naar een mooi restaurant geweest aan het water, om gedag te zeggen. Zaterdag was mijn laatste dag in Pattaya en ben ik samen met Melinda, Harmke en Sanne naar het strand geweest. Omdat het regenseizien is begonnen, hadden we heerlijke golven!

En toen zaterdagavond... toen ben ik met een Thai uit eten geweest. Hij was twee weken geleden bij mijn broer op de boerderij om te kijken of hij onze eieren wil importeren. Een beetje ongemakkelijk voelde het, maar het leek me ook wel leuk. Tijdens het etentje bleek wel dat hij een heel andere Thai was dan ik had verwacht!

De volgende dag kon ik met hem meerijden naar Bangkok, omdat hij daar woont. (Heeft ook een huis in Pattaya) Hij reed zijn BMW voor en zo reden we in noordelijke richting. Halfverwege zei hij dat hij zijn auto wilde verwisselen zodra hij thuis was, want in deze reed hij niet zo vaak. Heel begrijpelijk: ik verwissel ook wel eens een paar schoenen als ze niet zo lekker zitten. Dat is hetzelfde toch? Tenminste als je vijf auto's bezit

Of ik even kon wachten in zijn lobby? Hij woont gewoon in het gebouw waar de minister president ook woont! Mijn mond viel al open toen ik alleen nog maar de WC in de lobby zag... En toen werd zijn Porsche voorgereden!

We hebben door Bangkok gereden en zijn daarna naar een superluxe restaurant gegaan, waar ik enorm heb genoten van heerlijk eten! En goed eten! En als afaluiter zijn we naar de rooftop gegaan om van het dessert en het uitzicht te genieten. Daar liep ik, op mijn afgetrapte slippertjes in een simpel zomerjurkje. Het contrast tussen het rijke Bangkok en het arme Nederland werd ineens wel heel duidelijk toen hij mij in zijn supermooie porsche voor een knakenhostel afzette en ik met een versleten backpack naar binnenliep. Was ik toch maar op zijn aanbod ingegaan; dat hij een hotel voor mij wilde boeken? Ik vond het bizar om deze dag met deze man op te trekken. Ik zat vol met vragen: wat is echt belangrijk voor jou? Wat is jouw doel in het leven? Veel diepgang kon ik niet bereiken. En tegelijkertijd voelde ik (ja, ook ik!) de aantrekkingskracht van rijkdom. Had ik maar mooie dure kleren aan, had ik mijn make-up maar niet weggegooid, wat wil ik graag alles kunnen kopen in een dure shoppingmall. En tegelijkertijd konden mijn hersenen mij vertellen dat ik blij ben dat ik niet in die wereld leef.

Deze beste Thai was zo vriendelijk geweest om te vragen wat mijn plannen voor de volgende dag waren. Dat was naar Ayuttaya gaan, één van de voormalige hoofdsteden. Hij stond erop dit voor mij te organiseren, dus stond mijn personal driver de volgende dag op de stoep. Zijn moeder ging ook mee, omdat zij altijd graag naar de oude tempels gaat om te bidden en daar liever niet alleen heen wil. Omdat zij geen Engels kan, ging er ook een andere vrouw mee en werd een Engels sprekende jongen van mijn leeftijd voor mij geregelt.

Het was bijzonder om te zien hoe de moeder elke Boeddha groette, bad en de rituelen uitvoerde. En weer werd er luxe gegeten! Ik werd helemaal volgepropt met alle gerechten en zoetigheid dat ik moest proberen.

Weer heb ik mij af laten zetten bij een goedkoop hostel, waar ik weer even tijd nodig had om mijzelf en mijn levensstijl te hervinden. Gelukkig waren er leuke andere reizigers waar ik meteen mijn bizarre ervaringen mee kon delen

De volgende dag heb ik samen met een ander meisje een fiets gehuurd. In de stalling van de fietsenverhuur vonden we er precies twee die geen lekke band hadden. En zo kneurde ik op mijn oranje fietsje tussen de vernielde tempels en onthoofde boeddha's. Zo deden ze dat in de oorlog: het goud van de (toppen) van de tempels jatten en alles onthoofden. En zo besloot Thailand hun hoofdstad ergens anders te vinden en te bouwen. En zo kent Thailand meerdere voormalige hoofdsteden. Waarom ze de tempels niet gerenoveerd hebben weet ik niet.

Okay, en toen naar de nachttrein, die maar liefst 3,5 uur vertraagd was. Daar ontmoette ik een Nederlandse vrouw die aanhaakte aan mijn plannen... Dus naar hetzelfe hostel in Chiang mai, ook ziplinen en ook maar doorreizen naar Pai. Ik geniet er bijna altijd van om andere reizigers te ontmoeten. Maar mensen die de hele dag klagen ontloop ik liever. In dit geval lukte mij dat niet goed en ik merkte dat mijn energie via het verkeerde gaatje wegliep...of het was te heet, of het was te ver of het was te duur... Of ze wist niet wat ze moest kiezen. Dat laatste vond ik het lastigst aan haar... Het kwam er op neer dat ze steeds mijn plan volgde en ik ook alles voor haar uit kon gaan vogelen. En dat is naar als je slechtxiend bent en je liever met een ander meehobbelt. Met mijzelf reizen en verdwalen gaat heel goed, maar een klaagbaag mee laten verdwalen is een ramp voor mij!

Het ziplinen was ondanks alle negatieve energie van haar kant een heerlijke ervaring! Ik kon optrekken met de anderen (chinezen, waar mevrouw Klaag ook al ontevreden over was) uit mijn groepje en voelde mij net een aap die door de jungle zoefde! Een zipline is trouwens een soort lange kabelbaan tussen boomtoppen. De langste zipline was 900m en ging over een waterval en veel bananenbomen. Ik voelde mij weer helemaal kind en kon er geen genoeg van krijgen! En de jungle was super mooi en groen. Kortom, ook daar wil ik weer naar terug!

Vrijdag kwam ik aan in Pai. Ondanks dat mevrouw K naar hwt zuiden wilde, ging ze met mij mee naar het noorden. Als doorgewinterde reiziger, dacht ik ter plekke wel een leuke slaapplek te vinden door random reizigers naar ervaringen te vragen. Mevrouw K kon niet goed tegen het onverwachtte, klaagde daar dus over, maar nam zelf ook geen initiatief om iets te voor haarzelf te regelen. Op dat moment had ik het even moeilijk met mijzelf: mag ik tegen haar zeggen dat ik liever alleen verder ga? Zeffen dat het totaal niet matched?

Okay, schuldig dat ik mij voel over mijn irritatie naar haar toe, schoot ik twee reizigers aan die een topplekje wisten. Daar aangekomen was ik heel blij met wat ik zag, mevrouw K uiteraard niet. Dus ik greep mijn kans: "je kunt ook iets anders zoeken waar jij blij van wordt!" Maar mevrouw K nam geen initiatief en Klaaaaagde... Help!

De volgende dag zou ik terug gaan naar Bangkok. ...En zij dus ook. Heel gemeen dat ik mij voelde, heb ik last minute besloten een extra nacht te blijven. En daar ging ze, al klagend dat ze ook een extra dag wilde blijven.

En daar komt weer een ondanks. Ondanks. . al het geklaag, heb ik genoten van wat ik gezien heb! Ook rond Pai is de natuur geweldig. Je hebt er watervallen, kleine dorpjes en veel groen. En ook daar wil ik weer naar terug! Ooit.

Zo, dit was even mijn ervaring in een notendop over het noorden van Thailand. Gisteravond ben ik in het zuiden aangekomen. Ik heb nu echt een vakantiegevoel, heb heerlijk positieve mensen om mij heen en voel geen druk meer van iemand die bijna letterlijk aan mij hangt.

Iemand nog tips over Thailand wat ik zeker niet moet missen? Let me know! Mijn laatste week is bijna aangebroken: KLAAG!

Tot de volgende update!

What's the price?

"No, that's to expencive. Maybe later...," zei een blanke man van in de vijftig tegen een Thaise vrouw. Ze waren aan het onderhandelen over de prijs dat zij zou kosten per nacht. That's to expencive, echode nog even na in mijn hoofd.

Dit weekend liepen Sanne, Harmke en ik samen met een paar Thaise vrouwen van het center langs Beachroad. De bars waren dicht omdat het Boeddhadag was. Langs de boulevaard en op het strand liepen veel mannen vergezeld met het idee dat zij die nacht met een vrouw willen slapen. Ook liepen er veel Thaise vrouwen met hetzelfde idee, maar dan om geld te verdienen. En zo was ik getuige van het tafereel dat zich afspeelt: Een man loopt een beetje om zich heen kijkend en passeert meerdere vrouwen. De vrouwen groeten de mannen, dit kan in woorden zijn, maar ook in pogingen om de man te verleiden. Soms zit een man op een traptree en komt er een vrouw naast zitten. Of andersom, dat een vrouw ergens zit en dat de man haar komt vergezellen.

Halverwege de avond spraken we met een vrouw die op zoek was naar een klant, aldus haar zeggen op zoek naar werk en inkomen. Tijdens het gesprek barstte in ze in tranen uit: "Ik wil dit werk helemaal niet!" Ze woont boven een bar, maar mocht niet in de bar werken. Daarom werkt ze op straat en probeert ze daar klanten te vinden. Deze vrouw wilde het liefst haar spullen pakken en stoppen met deze levensstijl. En zo kwam ze vandaag terrecht bij dit center.

Pattaya blijft mij verbazen over hoe mensen met elkaar om kunnen gaan. Zondag zat ik bijvoorbeeld in een song teaw (een soort pick up die als busje fungeert. Er kwamen vier jonge vrouwen instappen en keken mij aan: Beautyful zeiden ze en wezen naar mijn huid. Intussen stapte er een stevige blanke man in en schreef zijn nummer op een briefje en gaf die aan één van de vier vrouwen. De vrouw die tegen mij zei dat ik een mooie huid had, keek mij aan en glimlachte. Ik zei dat ze een mooie lach had. Ik wilde namelijk zeggen dat zij ook een mooie huid hebben, maar dat geloven ze toch niet, dus zei ik dit. Vervolgens zei de man: "Je kan haar wel mee nemen voor dinner, dit is Pattaya hè? Ik stond helemaal perplexe! Ik val niet op vrouwen! En al was het een knappe man, dan ga ik niet zo goedkoop met hem en mijzelf om. Dus als mee uit eten neemt mag je die avond met diegene doen wat je wilt...?

Okay, en dat nog even wat pijnlijke feiten over Pattaya. Wisst je dat het hier stikt van de russen. Je hebt ook veel bars voor russen. En je hebt ook russische vrouwen die hier werken. Hen zie je alleen niet... Ze zijn verhandeld, worden een soort van gevangen gehouden en werken in de bars waar je niet zomaar binnen kunt komen. En zo heb je ook plekken waar kinderen werken... Plekken waar mensen seks kunnen hebben met kinderen.

Als je tussen de bars van Pattaya loopt, kom je denk ik meer ladyboys dan vrouwen tegen. Pattaya kent zo´n 5000 ladyboys (aldus een documentaire). Een ladyboy is een man die zich om heeft laten bouwen tot vrouw. Waarom zijn er dan zoveel ladyboys, was mijn vraag? Ik vond meerdere redenen... De functie van de eerste zoon is om monnik te worden, zodat de familie in de gunst bij God komt te staan. De meisjes zorgen voor het inkomen. Een tweede of derde jongen kan dus beter een meisje zijn. Ook zijn er gezinnen waar de vader faalde of afwezig was en de zoon er bewust voor kiest geen man meer te zijn. Andersom kan in dit gevak ook. Dan heb je ook jongens waarover als kind of puber werd gezegt dat hij wat trekken van een meisje heeft, waardoor hij in verwarring raakt over zijn identiteit. Het is zo laagdrempelig om borstimplantaten te laten zetten of je om te laten bouwen tot vrouw, dus de stap is al gauw gezet. En daarnaast vind je als vrouw makkelijker een klant die met je wil slapen, dan wanneer je een man bent. Een vrouw dit zich tot man laat ombouwen noemen ze trouwens een Tomboy.

Pattaya kent - zo ver ik heb kunnen ontdekken - geen bar waar je rustig een drankje kan drinken zoals ik dat soms graag in Nederland doe. Geld en seks zijn letterlijk de woorden waar het om draaid en wat mensen hier bij elkaar brengt.

Ik heb dus veel vrouwen gesproken. Gister kwam ik op het punt dat ik dacht: "En nu wil ik ook de kant van de mannen horen." Dus toen er in de middag geen studenten voor Engelse les kwamen ging de straat op. Mijn eerste 'slachtoffer' (ja, dat was hij met al mijn directe vragen...) was een Brit. Hij kwam nervous op mij over. Hij komt hier al twintig jaar en heeft een vrouw, die drie weken na hem in Pattaya zou komen. Toen ik hem vroeg naar zijn gedachten en gevoelens over hoe mensen hier met elkaar omgaan, volgde een lesje over de geachiedenis, met als clou dat het in het bloed van de Thaise mensen zit om te dienen en de ander gelukkig te maken. Aldus hem ervaren de vrouwen plezier in hun werk. Zijn vrouw weet het aldus zijn zeggen niet dat hij hier seks heeft met andere vrouwen. Hij gaat met de vrouwen naar bed die hij op het atrand ontmoet. Daar kiest hij een mooie vrouw uit en betaalt haar €25 per nacht. Hij vertelt aan zijn eigen vrouw dat hij wat langer naar Pattaya wil omdat het eten er goed is en hij een massage kan nemen en kan ontspannen.

En dan de Australier die ik sprak. Hij komt hier ook ak jaren, is verliefd geworden en sinds vier jaar getrouwd met een vrouw van hier. Zij is nu in verwachting. Ze waren samen in Pattaya omdat ze een bruiloft hadden, maar ze vinden het hier niet leuk, omdat ze een constante veroordeling voelen van mensen die hen samen zien.

Vanavond kwam ik een Britse bareigenaar tegen. Dus ook hij kreeg een vragenvuur op zich af. Deze man deelde vooral verhalen over mannen die slachtoffer zijn van de vrouwen die al hun geld afnemen en hun aan het lijntje houden. Sommige vrouwen hebben aldus hem meerdere huizen in hun bezit, omdat ze zoveel bij (verschillende) mannen voor elkaar kunnen krijgen. Het aantal zelfmoorden is hierdoor erg hoog in Pattaya. Mannen springen bijvoorbeeld van hun balkon af nadat ze zo bedrogen zijn en alles hebben kwijtgeraakt. Toen ik deze - voor mij - nieuwe verhalen met Alinda en Rik deelde, vertelden zij mij dat deze mannen vaak van het balkon gegooid worden en dat men vervolgens zegt dat het zelfnoord was. Een buitenlandse man kan namelijk geen grond of huis kopen in Thailand en moet dat dus doen op naam van zijn geliefde. Vervolgens organiseren ze bijvoorbeeld een housewarming en wordt hij van het balkon gegoiid. Ja, en je raad al wie dan de eigenaar van het huis wordt...

Tja, wie is er dan slachtoffer? Duidelijk is dat beide parijen slachtoffer zijn van geld en seks.

En zo hoor en ontdek ik elke dag weer nieuwe dingen, waarvan ik er nog één met jullie wil delen. Je hebt namelijk ook getrouwde stellen in Pattaya die graag hun tijd doorbrengen op het strand. Hij drinkt graag sterke drank, zij zoekt en vindt een klant. Ze verdiend geld, ziet haar man weer en hij neemt het geld. Samen drinken ze wat, hij wat extra en zjj zoekt weer een klant... En dat herhaalt zich.

Deze blog wil ik niet treurig afsluiten. En daarom wil ik vertellen dat ik gisteren Indiase mensen tegenkwam! Ik hou van hun herkenbare gekleurde jurken en kon het niet laten om allerbeleefd te groeten met het woord Namaskar. Zij waren aangenaam verrast en een leuk gesorek ontstond. Ze kwamen uit Kolkata. Veel Bengalese (de taal daar) woorden en zinnen was ik vergeten, maar ik wist nog wel hoe ik "ik hou van jou" moest zeggen", waarop een stevige omhelzing volgde. Jaja, zelfs in Thailand besef ik dat ik verliefd ben geworden op een land waarvan ik had verwacht dat ik het zou haten.

Okay, genoeg gezwijmel. Tot de volgende blog! En trouwens, jullie maken mij elke keer heel blij met al jullie reacties via whatsapp, de mail en deze site! Dank!

Lieve groet uit Pattaya.

Ps. Wil je ajb de advertentie over extra fotoruimte negeren? Ik heb meer dan genoeg fotoruimte en kan die (automatische) advertentie niet uizetten.

Pattaya

Sawadee kaa!

Korte broeken! Blanke mensen! Waar zijn de mooie gekleurde hoofddoeken? Na een pijnlijk afscheid en drie goede vluchten, stond ik met opengevallen mond op het vliegveld van Bangkok. Ik moest dit nog even in mijn hoofd herhalen: "Nee, India is voorbij. Dit is Thailand." En wist je trouwens dat ik tijdens mijn laatste dag in India heb geskied in de Himalaya?

Verwachtingsvol nam ik de bus naar Pattaya. Mijn bus deelde ik voornamelijk met westerse mannen met grote reiskoffers met spullen voor hun kinderen die ze hier hebben. Ik realiseerde mij dat ik naar een stad zou gaan die ik heel bizar zou gaan vinden.

Alinda, Rik en Jonathan waren mijn welkomstcomité. En hun huis is mijn tijdelijk verblijfplekje, evenals dat hun werk de plek is waar ik mij vrijwilliger mag noemen. Alinda en Rik werken op een project waar ze opvang, counseling en nieuwe (werk)mogelijkheden bieden voor de vrouwen en ladyboys die in de bars werk(t)en. De vrouwen kunnen bijvoorbeeld in een kapsalon of bakkerij aan de slag, in plaats van in de bars en clubs.

Dinsdag was mijn eerste dag. In de ochtend en in de middag gaf ik samen met een meisje uit Canada Engelse les aan vrouwen uit de bars. In de avond gingen we in tweetallen de bars in om nieuwe contacten op te doen met vrouwen. Ik sprak bijvoorbeeld met een meisje van begin de twintig die nog maar net in Pattaya werkte. Ze was caissière vertelde ze, en had een kamer boven de bar. De meeste meisjes die in de bar werken slapen ’s avonds met mannen. Dit meisje verdiend ongeveer 75 euro per maand en kan dus aanzienlijk meer verdienen door met mannen te slapen. Ze vertelde het verschrikkelijk te vinden om hier te werken. Daar wilde ze verder niet veel over kwijt. En zo sprak ik nog meer meisjes…

Woensdag werkte ik in de nursery, de plek waar we op de kinderen passen van de vrouwen die aan het programma van hier deelnemen. Ook waren er kinderen van de staff bij. Ondanks dat ik geen fan ben van het oppassen, vond ik het bijzonder om te doen. Het deed mij heel erg beseffen dat kinderen op de wereld in zulke verschillende omstandigheden opgroeien en zo kwetsbaar en afhankelijk zijn! Er was bijvoorbeeld een klein baby'tje van drie maanden die haar eerste levensdagen in het ziekenhuis door heeft moeten brengen. Vervolgens nam haar (verslaafde) moeder haar mee naar het strand en is ze enorm verbrand. Haar moeder zit ook in het programma, waardoor er meer zicht en hulp is voor hen beiden.

De donderdag die volgde bestond weer uit Engelse les geven. In de avond hadden we een party georganiseerd voor vrouwen uit de bars die mogelijk geinteresseerd zijn in het programma. Voor mij was het even heel raar om te beseffen dat ik in een ruimte zat vol met vrouwen en ladyboys die een pijnlijk verhaal hebben. En als ze dan zeggen dat Thailand het land van de glimlach is, kan ik zeggen dat ik nog nooit zoveel Thaise mensen heb zien huilen… Eén van de vrouqen die het programma had doorlopen, vertelde namelijk haar verhaal. Dat was enorm aangrijpend! En elke vrouw vond herkenning...

...Haar naam zal ik niet noemen. Ze was de oudste dochter uit een gezin met meerdere kinderen. In Thailand is het zo dat de oudste dochter voor het inkomen zorgt. Haar vader kwam te overleiden, waardoor zij op haar 17e begon met haar werk in Pattaya. Ze herinnert het zich nog als de dag van gister hoe het was om voor het eerst met een man te slapen. Tijdens de jaren dat ze in de bar werkte, werd ze drie keer moeder en ontdekte ze dat ze HIV had. Ze had erg ondergewicht, was wanhopig, had grote verantwoordelijkheid en kwam in het ziekenhuis terecht. Daar heeft ze de keus gemaakt om naar het centrum te gaan. En nu is ze een vrouw met hoop, is haar HIV onder controle en geniet ze vam haar kinderen die ze een goede toekomst wil geven.

Na een lange en intense dag stond ik de volgende morgen weer op tijd naast mijn bed om weer op de kinderen te passen.

Het weekend gaf ik het thema: ontpsanning! Dus nu moest ik nog bedenken hoe ik dat ging waarmaken. Maar ik kan zeggen dat ik succesvol was in het ontspannen. Zaterdag ben ik namelijk met twee andere Nederlandse meisjes naar een eiland geweest om te genieten van de natuur en een duik in de oceaan te nemen. In de avond zijn we naar een markt geweest met een vrouw die we op het eiland hadden ontmoet.

En ja, we hebben het niet gemist: Zondag was het pinksteren! ...En opwekking. Dat betekende dus alle Nwderlanders uit de buurt uitnodigen en live meegenieten!

En zo begon ik vanmorgen met frisse energie aan mijn nieuwe week.

Tot de volgende blog!

Trouwens, wil je hele mooie sjaals, sieraden of kaarten kopen die door de vrouwen worden gemaakt, check: www.tamarproducts.com. Het geld gaat naar hun inkomen, waardoor ze niet meer in de bars hoeven te werken. Je bestelling kan je evt aan mij doorgeven.

Back to, and back in: India!

Salaam!

Vanochtend toen ik mijn gebruikelijke ochtendwandelingetje maakte naar het meer, liep ik langs een lokale bus met de volgende tekst: Best of good luck! Allah is one. Als je sommige mensen hier (in het hoge noorden van India) naar hun ervaringen vraagt, zullen ze vertellen dat het leven in het noorden anders is dan in India. Hoe bedoel je? Dit is toch India?! En ja, dan is de gevoelige snaar al geraakt... En het klopt, het is hier heel anders. Ik vind het bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven. De meesten zijn moslim, maar je ziet duidelijk de hindoeistische geschiedenis. Ik hoor het bijvoorbeeld aan de manier waarop ze bidden, dat op chanten lijkt.

Het kostte mij heel wat moeitevoordat ik hier eindelijk kon zijn. Om dat uit te leggen, moeten we weer terug naar Nepal. Want zoals ik jullie vertelde, zou ik vol enthousiasme met de bus weer terug naar India vertrekken. Uiteraard had ik tot drie maal toe gecheckt of ik wel met de bus het land in mocht en of ik de juiste acties voor een nieuw visum had uitgevoerd.

Je raadt het al... Na een lange dag hobbelen op zeer slechte wegen, kwam ik in de hitte aan bjj de busstop, een eindje vanaf de grens. Ik heb de tuktuk mannetjes van mij af kunnen schudden en mij met backpack en al in de overvolle lokale bus kunnen proppen. Dat ging heel aardig! Bij het hokje van de Nepalese douane heb ik netjes een stempel op mijn visa laten zetten met de datum van mijn vertrek. Niet wetende dat ik mijn stempel van binnenkomst in India niet kon krijgen... Wat nu?!

De volgende ochtend om half zes werd ik wakker op een afgelegen parkeerplaats in Katmandu. 15 uren hobbelen zaten er op. Geen internet en geen mobiel bereik. En een Duitse jongen die mij lichtelijk wanhopig vroeg of ik een hostel wist. Nee... Dat wist ik niet... Ik wist alleen het adres van mijn hostel in India. Maar goed, ik wist wel in welk gebied de hostels te vinden waren. Dus de taxi was snel geregelt en de Duitse jongen stond met grote ogen toe te kijken hoe ik afdingde. Op de één of andere manier ben ik daar beter in als ik slaaptekort heb. Arme chauffeur...

Een half uur later waren we in een hostel, zelfs op loopafstad van de ambassadedie om half tien open zou gaan, aldus de beste receptioniste van het hostel. Ze was alleen vergeten dat het een public holiday was, evenals de volgende dag... En de volgende... En dat ze in het weekend ook dicht waren.

Oeps, dit verhaal wordt te lang.. Ik zal jullie van alle ellendige details besparen. Dus...:Een week later had ik mijn nieuwe visum! En om dat te vieren, wilde ik goed afscheid nemen van Nepal. Omdat ik een beetje tempel-moe was, was ik meer geinterrsseerd in hoe ze in de dorpjes leven. Ik vond een goede gids en ben naar de plek rond de aardbreuk geweest. Ik was de enige toerist en behoorlijk aangedaan door wat ik zag; hele huizen lagen in puin, hele families leefden niet meer en tussen al dat puin ging het leven door. Ook zag ik tenten waarin groepen mensen leven die moeten wachten op een nieuw huis en een nieuw thuis. De aardbeving is precies een jaar geleden en in dat jaar is de frustratie naar de overheid fors gegroeid. Waarom beloven zij zoveel en maken het niet waar? Waar is al het geld gebleven dat de overheid ontving van alle andere landen? Lokale mensen beginnen langzaam hun huizen, pleinen en tempels weer op te bouwen met de schamele middelen die ze hebben. Het was indrukwekkend om dit te zien, en de verhalen te horen van de lokale gids die ook zijn huis is verloren, in het reddingsteam werkte en alle verhalen en emoties met mij wilde delen.

De week dat ik langer in Nepal was, waren er weer aardbevingen. Mensen renden de straten op en waren in paniek. Ik ben nu beter gaan beseffen wat voor een enorme impact zoiets maakt op een mensenleven. Mensen zijn enorm getraumatiseerd en leven vol angst en spanning met de verwachting dat er weer een beving gaat komen.

Vol met indrukken stapte ik het vliegtuig in. Waar houden mensen zich aan vast als alles instort? - was de vraag die mij bezighield.

Ik landde in New Delhi. Toen ik één voet buiten het vliegveld zette, werd ik uitgebreid aangegaapt en op de foto gezet. Hebben ze nog nooit een blanke gezien? Een groepje mannen ging om mij heen staan toen ik mijn hoes van mijn backpack haalde. Ik voelde mij geintimideerd en had geen seconde nodig om mijn plan om te gooien: Ik neem een taxi in plaats van de metro! In de taxi begon ik mij te realiseren dat het ook wel een bijzonder gezicht geweest moest zijn; ik bedekt onder een hoofddoek met twee man personeel in kostuum om mij heen. ...Het was vliegassistentie,geen lijfwachten! Een beroemdheid wil ik nooit worden, echt niet! Maar IndiGo: bedankt voor de goede service! Ze hebben zelfs instructiekaarten in Braille! En ik mocht (weer!) vooraan zitten in een XL-stoel. En nee, niet omdat ik dik ben of omdat ik ze omgekocht heb.

De volgende dag had ik met Divya afgesproken, een meisje uit New Delhi, vriendin van Zia (met wie ik in Nepal was). In de avond heeft ze me op de trein gezet naar Agra. Men, wat een groooot station heeft Delhi!

Voor diegenen onder jullie met een beetje wereldkennis, hebben vast wel eens van de Taj Mahal gehoord. Die heb ik gezien! Een heel mooi gebouw dat symbool staat voor de liefde voor de moslims. Het is één van de wereldwonderen en staat dus in Agra. En over liefde gesproken, had ik mijn eerst 'echte' aanvaring met de tuktuk-man, dus mij bij een Sari-winkel afzette in plaats van de busstop. Achja, dat moest ook een keer gebeuren in India. Nadat ik zei dat ik het prima vond om hier uit te stappen met de consequente dat hij kon fluiten naar zijn centen, bracht hij mij toch netjes naar de busstop. Ik zal maar niet beginnen over de opdringere jonge knul naast mij in de bus... Waar is die vrouwenafdeling?! Mijn conclusie werd - misschien een beetje voorbarig - getrokken: ik heb duidelijke voorkeur voor het oosten en het zuiden van India. Mijn voorkeur werd onmiddelijk bevestigd toen ik de volgende dag op het vliegveld in het verre noorden van India landde. Ik werd door een zwaar bewakende militair verwelkomt met de vraag; Are you married? Wat dacht hij toen ik Nee schudde?

Ik ben dus in het verre noorden. Ik zou het het Midden Oosten in de Alpen willen noemen. Aldus zeggen is dit gebied het meest millitair bezette gebied van de wereld. En je hebt hier prachtige bergen en meren. In die bergen en rond die mooie meren vind je gebouwen met kogelgaten. Ik zal op deze blog geen uitgebreid verslag doen van wat ik allemaal heb gehoord en gezien over de spanning hier. Kort wil ik noemen dat deze vallei een zelfstandige staat is geweest. De toemalige koning had besloten bij India te willen horen. De meeste locals willen dat ze (weer) zelfstandig zijn. Opstandjes tussen de locals en het leger zijn meer regel dan uitzondering. Dan nog niet gesproken over buurlanden en bevolkingsgroepen onderling.

Maar eh... Wees gerust: ik ben veilig! En ik kan hier even tot rust komen voor ik zaterdag naar Thailand vertrek. Het was helemaal niet mijn bedoeling om hier zo lang te blijven. Ik zou een week geleden naar Dharamshala gaan. Alleen reden de bussen daar niet meer naar toe, leek de gedeelde taxi er ook mee opgehouden te zijnen toen ik besloot dan maar een vliegticket te boeken, werd het geld wel afgeschreven, maar kwam mijn ticket nooit! Dus ik kon geen kant uit. (Welkom in Azie!) En misschien maar goed ook, want de frisse berglucht doet mij goed en ik kan mijn energie stoppen in het schrijven van deze blog, in plaats van opnieuw mijn hersenen te peinigen met het onthouden van waar het nieuwe stopcontact zit en waar ik mijn eten kan vinden. Welke slechtziende gaat ook rondtrekken?

Deze week wil ik nog een dagtrip door de bergen maken,evenals een boottochtje over het meer, om gedag te zeggen tegen India.

Doei India en voor jullie: Tot in Thailand!

Liefs, Janneke

Nepal

!!Namaste!

Mijn laatste blog ging overVaranasi, de heilige stad van India. Daar heb ik Zia leren kennen, een vrijgevochten moslima uit het zuiden van India. Ze was op reis, net als ik. Het klikte meteen. Peter uit Londen voegde zich er later aan toe, omdat ook hij naar Kathmandu ging. We hebben heel wat uren in de bus gehobbeld in de bergen van India en Nepal.

Peter en ik moesten een visa aanvragen bij de grens, maar hebben al druk pratend het kantoortje gemist. En daar liepen we illegaal in Nepal, geen millitair die er wat van zei. We hebben ons toch maar gauw teruggehaasd, want we wilden na twee weken wel weer legaal het land uit kunnen.

Alhoewel ik de tourist uit wilde hangen, heb ik niet veel gezien van kathmandu. We wilden een boeking maken voor een hike door de bergen. We hadden een goede company gevonden, maar daar werd onze creditcard niet geaccepteerd. Na letterlijk vier uur diverse pinautomaten geprobeerd te hebben, was alleen ik er in geslaagd om er geld uit te krijgen. Uiteindelijk hadden we besloten dat ik ze voor zou schieten, maar toen konden we het bedrijfje niet meer terugvinden. Uit frustratie hebben we veel te veel souveniers gekocht en veel te veel gegeten in te schattige restuarantjes met leuke binnenplaatsen.

Wat mij opviel in Kathmandu is dat je her en der nog wat restanten ziet van de aardbeving. Stroomkabels worden uit de knoop gehaald en gebouwen worden herbouwd. Wat mij ook opviel, was dat er veel mensen stoned leken. Zelfs de bediende in ons luxe restaurant leek heel wat gerookt te hebben. Nu moet ik zeggen dat je ook heel makkelijk aan cannabis kan komen, want het werd ons meerdere malen aangeboden op straat.

Vanaf Kathmandu zijn we naar Pokhara gegaan. Maar eerst een tussenstop om te wild water raften! Dat was iets wat ik al jaren wilde doen en waarin ik ook zeker niet teleurgesteld werd.

In Pokhara begon onze vierdaagse hike naar Poonhill, ruim 30000m hoog. De eerste dag verliep goed, totdat ik ineens enorme buikijn kreeg en moest overgeven. Iets verkeerds gegeten? Mijn energielevel daalde per minuut. De tweede dag had ik mijzelf voorgehouden, dat als ik de top behaalde, dat ik in India mocht paragliden. En zo pushde ik mijzelf met mijn zieke lichaam - inclusief backpack- naar boven. Tree na tree na tree. Totdat mijn benen mij niet meer wilden dragen. Maar ik moest en zou de top bereiken, al moest ik op een ezel! En ja hoor, daar was een paard beschikbaar. En zo hobbelde ik de volgende twee uur door de bergen van Nepal. Een nieuwe ervaring rijker! Was ik even blij dat ik ooit eens op een blauwe maandag een paardrijlesje had genomen. En was ik even zenuwachtig toen ik twee wilde buffels tegen kwam…

De top was prachtig, mijn bed was fijn en mijn lichaam was de volgende dag weer een beetje opgeladen.

Weer aangekomen bij het punt waar we onze klom begonnen, hebben we een taxi genomen naar de langste hangbrug van Nepal. Nepal kent veel hangbruggetjes, die de ene berg met de andere verbind. De lokale bevolking gebruikt deze bruggetjes om goederen te vervoeren van dorpje naar dorpje. Een brug van verbinding. En over verbinding gesproken, vanaf hier gingen Peter, Zia en ik onze eigen weg. Mijn weg was naar Chitwan National Park.

In Chitwan heb ik op zijn chinees gereisd: Alles in twee dagen proppen. Ik heb een poging gedaan om vogels te spootten en te vergeten dat ik slechtziend ben, ik heb op een olifant gereden, heb een kanotochtje tussen de krokodillen gemaakt, heb door de dorre jungle gelopen, ben op safari geweest waar ik nijlpaarden en wilde beren heb gezien en als laatst: ik heb op een olifant gezeten terwijl hij zich ging besproeien en wassen. Liet deze lieve olifant nou net lekker uitgebreid zijn keutels te water gaan toen ik op zijn rug klom. En liet hij mij nou net twee minuten later van zijn rug schudden zodat ik in dat schone water viel. Wat heb ik mijn douche na die tijd gewaardeerd! En op de olifant zitten in het water is een hele ervaring!

Trouwens, het leuke aan Nepal is de bus. Ze knopen alles op het dak, zelfs geiten! En als het erg druk is in de bus. Klim je gewoon via het raampje naar binnen en buiten.

Voor nu probeer ik mijn telefoon op te laden, want de laatste dagen heb ik bijna geen stroom gehad hier. En voor straks probeer ik een ijsje te socren, want het is hier over de 40 graden. En wat betreft morgen, hoop ik weer terug te gaan naar India. Op naar New Delhi!

Groetjes uit Nepal!