Asia through the eyes of me

Isn't it ironic?

Precies twee weken geleden zat ik in het vliegtuig naar Bangalore. En precies twee weken geleden begonnen ook mijn darmpjes te beseffen dat ze in India waren. Het was voor mij dan ook erg fijn dat Anita mij al stond op te wachten op het vliegtuig met een flesje water. Ik hoefde niet in alle drukte en met forse buikkrampen mijn weg te zoeken. Anita is trouwens een vriendin van een vriendin die in Bangalore woont.

Na twee dagen kon ik weer wat eten verdragen en enigzins fatsoenlijk op mijn benen blijven staan. Ik heb vooral de westerse toerist uitgehangen: naar de shoppingmall geweest, koffie drinken bij de Starbucks, een paleis bezoeken en in een mooi park rondwandelen. Even geen gekke dingen dus. Het leuke was trouwens wel dat er in de shoppingmall een ruimte was waarin je kon ervaren hoe het is om blind te zijn. Uiteraard stond ik daar voorin in de rij. De blinde gids nam ons letterlijk bij de hand en probeerde zeer nauwkeurig te vertellen hoe of wat we moesten doen. Je begrijpt natuurlijk al dat deze halfblinde graag alles zelf wil ontdekken en het benauwd krijgt als iemand haar bij de hand neemt. Anderzijds zegt het denk ik wel iets over hoe men in India met blinden omgaat.

Inmiddels was ik half beter en in voor wat meer avontuur. Omdat Anita op vakantie ging moest ik afscheid nemen van alle luxe van haar huis en het spreken in mijn moedertaal. Ik ben bij een kennis uit Amerika gaan logeren. Zij leefde in een typisch Indiaas huisje waar drie keer daags het stroom uitvalt en de scooter voor de deur staat om zich te kunnen verplaatsen. Dat beviel mij wel, die scooter. Samen keneurden we rond tussen alle drukte om bijvoorbeeld naar het park te gaan om leuke mensen te ontmoeten en henna te scoren. Het viel mij op dat de Indiase mensen erg vriendelijk en gastvrij zijn. Een ongepland theebezoek kon ik daarom ook niet afslaan. En weer werd de gastvrijheid geuit in het geven van eten, wat ik overigens helemaal niet erg vind.

Inmiddels was ik weer helemaal opgeknapt en kon ik het aan om 12 uur te hobbelen in een nachtbus naar Ooty. Een groen plaatsje in het zuiden van India waar het en stukje koeler is. Hoe fijn?! Daar ontmoette ik Melissa uit Argentinie. Een jonge vrouw die al negen maanden op reis was om haar spirituele zoektocht ruimte te geven. Ik zou haar voor het gemak een boeddhist noemen. Een boeddhist die gaat voor supernatural. Haar uitnodiging om samen te gaan kamperen in the forest kon ik blijbkaar niet afslaan. En voor ik het wist hadden we ons tentje opgezet en een mooi kampvuurtje gemaakt. Onze tent stond aan de rand van een waterval. Een waterval met schoon en supernatural water. Ik kan dus zeggen dat ik in het water van India heb gezwommen! Enne... het zelfs had gedronken! ...Zonder ziek te worden overigens.

Toen we de volgende ochtend wakker werden en een bad in de waterval hadden genomen, zagen we echtpaar bambi die een kijkje kwam nemen wat er gaande was in hun rustige vallei.Toevallig pakte ik net mijn camera, zodat ik nu een leuk portretje van ze heb.

In de middag kwam er een groep studenten uit Bangalore om ons te vergezellen tijdens onze hike door the valley of silence. Ik heb mij verbaasd over hun inteligentie. Ik bedoel: vraagt de leider van hun groep - met zijn muziekboxjes in zijn hand op volumestand maximaal - of er ook een kans is dat we wilde dieren spotten? Wat denk je zelf met die herrie? Nog niet halverwege kwamen ze tot de conclussie dat het misschien verstandig was geweest om water mee te nemen. En tegen het einde belden ze maar een taxi omdat hun schoenen niet zo lekker liepen. En helemaal aan het einde verzuchtte de boedhistische Melissa dat ze al haar spirituele gaven was verloren door een middag op te trekken met dit soort mensen. En na afloop van de hele hike heb ik mijn bus moeten missen omdat de groep om de haverklap een selfie wilde maken met z'n allen. Wat heb je een verschil in mensen! En wat hechten die verschillende mensen verschillende waaarden aan verschillende dingen.

Een dag later dan gepland ben ik dus vertrokken. Naar Chennai. Ik kwam daar 14 uur later aan, op goede vrijdag. Chennai is net als Kolkata een stad waar veel Katholieken zijn. Toen ik naar het centrale treinstation ging om een treinkaartje te kopen, kwam ik een katholieke jongen tegen. Mozes was zijn naam. Mozes vertelde mij dat in Chennai de apostel Thomas is vermoord in het jaar 72. Samen zijn we naar de plek gegaan waar dat is gebeurd. Voor mij was dit een bijzondere plek om te zijn op goede vrijdag.

De volgende ochtend ben ik vroeg vertrokken naar Pondicherry, een franse kolonie. Ik ging daar vooral heen om een goed stuk steak te vinden. Helaas werd mijn zoektocht naar dat stuk vlees verruild voor een zoektocht naar een slaapplek. Alles was vol! En nadat ik eindelijk een plekje had gevonden, was mijn contant geld op en kon ik alleen nog maar wat Franse frietjes bestellen en de steak er bij fantaseren. (mijn pinpas doet het niet in alle automaten...)

Goed, ik heb een prima nachtje geslapen in een hotelkamer - waar de klamboe aanzienijk te kort was - en ben in de vroege morgen vertrokken naar Auroville. Auroville is een experiment waar mensen van verschillende nationaliteiten en religies samen leven. Het kenmerk van hun dorp is de gouden globe, waarbinnen je kan mediteren doormiddel van stil te zijn. Ze proberen zoveel mogelijk religiegekleurde tradities te vermijden. Ik moet nog maar eens wat nalezen over dat project, want voor mij bleef het een vage brei. Iets humanistisch, dat was het zeker!

Vanaf Auroville ben ik vertrokking in de richting van Chennai, weer terug naar de pek waar ik op goede vrijdag was dus. Onderweg ben ik gestopt in een plaatsje waar ze tempels hebben uitgesneden uit grotten en rotsen. Erg mooi! En erg toeristisch!

En nu ben ik weer terug in Chennai. Ik heb hier voor het laatst het traditionele ontbijt gegeten en ga over een paar uurtjes mijn trein zoeken naar Varanasi. Een reis van ruim anderhalve dag met allemaal gezellige Indiase mensen en Indiase hapjes.

O ja, en trouwens, nog even over mijn treinkaartje. Ik weet niet wat je beeld is over het gemiddels Indiase treinstation, maar dat is groot! En druk! En chaotisch! Ik ben al geslaagd in het scoren van mijn kaartje op dat station. Er is blijkbaar een speciale balie voor buitenlanders. Ik heb die kunnen vinden in gebouw 2, op verdieping 1. Ik moest mij legitimeren en formulierein invullen. Uiteraard kon ik daar niets van lezen en heb ik dat netjes uitgelegd en gevraagd of mevrouw het voor mij in wilde vullen. Dat kon niet. Dus vroeg ik of ze het dan wilde voorlezen, zodat ik het zelf kon proberen in te vullen. Ook dat wilde ze niet doen. Ze vroeg wel of ik het met blokleters wilde invullen. Toen ik mijn loep tevoorschijn toverde, mijn neus op het papier drukte en de blokletters wel erg groot maakte, gristte ze snel mijn papiertje weg en kon ze blijkbaar wel mijn gegevens invullen. Deze vrouw vroeg waarom ik alleen reisde, met zulke slechte ogen? Ik heb haar geprobeerd een goed antwoord te geven. Toen ik haar vriendelijk wilde vragen om een plaats bij het raam, zag ik haar al bijna letterlijk van haar stoel vallen! Tjsa, hoe moet ik uitleggen dat ik toch graag bij het raam wil zitten voor het uitzicht? Ik denk dat ik een passagier ben die ze niet snel zal vergeten. En stiekem hoop ik dat ze heeft gezien dat mensen met slechte ogen wel degelijk iets kunnen ondernemen in hun leven.

Ik groet jullie en hoop dat ik snel wat foto's op deze blog kan plaatsen!

Liefs,

Janneke

Reacties

Reacties

Marielle

Je hebt weer een mooi verhaal geschreven Janneke, leuk om zo een beeld te krijgen van wat je allemaal meemaakt in India.Heel veel plezier nog, geniet ervan en wees voorzichtig.groetjes marielle

Linda

Mooi geschreven Janneke.
Goed om te lezen dat het goed met je gaat!
Veel succes en plezier!

Marja Top

Hallo Janneke, wat een avonturen leuk om ze te lezen. Wens je een prettig verblijf in Varanasi. Ben er zelf geweest alweer een jaar of 20 geleden en ik vond het fantastisch, een heel bijzondere plek. Groeten, Marja.

Tante Willy

Wat fijn dat er zoveel lieve mensen op je pad komen!
We zien uit naar je volgende belevenissen.

joke zwakenberg

Geweldig Janneke, wat een avonturen beleef je. Ik herken hier veel in van de avonturen van Vianne en van jullie doorzettingsvermogen. Geniet ervan, groetjes Chris en Joke

Marjolein

Wat kom je veel verschillende mensen tegen ,hè ?
Je komt jezelf dan ook steeds tegen en jouw mening en plan wordt daar sterker door.
Ik vind dat je een goede kijk op mensen hebt en zie in je manier van schrijven dat je een sterke persoonlijkheid hebt.
Doe het kalm aan. Blijf bij jezelf . Ik hoor graag je verdere verslagen.
Liefs van Marjolein.

tante hanneke

weer een heel mooi verhaal! nog een fijne tijd!

dikke kus!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!