Mooie mensen,

De wegen van mevrouw K. en mij gingen dus scheiden. Na nog een extra dagje genoten te hebben in Pai, de vele regen en gezonde fruitshakes, ging ik met de nachtbus terug naar Bangkok. Keurig op tijd en geheel doorweekt en bepakt was ik bij mijn bushalte aangekomen, waar mijn bus al vertrokken leek te zijn. Ja, twee uur te vroeg! …En dat zou de laatste bus zijn. Dus ik naar de beste kaartverkoper, die nog een belletje voor mij waagde, zich flink volgegoten had met wisky en achteraf het geld gewoon in zijn eigen zak gestoken had… Ja, ik was opgelicht, met een nep-kaartje! Er reden helemaal geen bussen meer om negen uur… waar ik wel een kaartje voor had gekocht.

Vraag niet hoe, maar ik heb een nieuw buskaartje kunnen kopen en heb nog net de nachtbus van acht uur kunnen halen. Nog half beduusd van wat mij die avond daarvoor was overkomen, stapte ik om zes uur in de ochtend uit in Bangkok, in de wel bekende Khao San Road. Her en der lagen dronken mensen. Alles was dicht, uitgezonderd de Mc Donalds en een bar waar je nog wat bier kon krijgen. De vermoeidheid was duidelijk voelbaar en met enige tegenzin, maar zeer verheugd dat ik op een tafel kon leunen met mijn armen, plofte ik neer op een stoeltje in de Mac. Samen met twee andere meiden uit de bus. En langzaam werd ons groepje groter met andere reizigers die ook geen beter alternatief konden vinden.

Na samen wat uren door Bangkok geslenterd te hebben, ben ik naar Krabi gevlogen; een plaats in het zuid-oosten van Thailand. De volgende dag ben ik samen met twee Britse meiden naar Railay Beach geweest, waar we met een bootje heen moesten. Het bootje hadden we nog maar net aangelegd en toen begon het te stormen. De Hemel forse lekkage te hebben, zoveel regen viel er. En we waren verdwaald! Het water stond al tot aan de enkels en we waren de verkeerde richting uitgelopen. Ondanks dat ik stiekem genoot van het avontuur, hield ik mijn hart vast: wanneer komt het geklaag? Wanneer beginnen ze te zeggen dat we beter niet konden gaan? En juist op dat moment riep één van de meiden enthousiast: “Ik geniet echt van dit weer, dit is een hele nieuwe ervaring! En kijk, daar is een grot! Laten we daar schuilen.” Men, wat was ik blij met de opmerking! Ik was niet meer op pad met mevrouw K., maar met twee reizigers die net zo gek zijn als ik. We hebben heerlijk naar het onweer boven het water gekeken en vervolgens met het water tot aan onze knieën de weg vervolgd naar het mooie strand met grotten, palmbomen en helderblauw water.

De omgeving van Krabi is voor mij de mooiste omgeving van waar ik tijdens mijn reis geweest ben. Mijn naam deed ik eer aan door veel in, rond of op het water te zijn. Ik ben wezen kayakken in een ondergelopen oerwoud met grotten en kleine meertjes tussen grotten. Vanaf Krabi ben ik een dagje naar Koh Hong geweest, waar ik heb gezwommen tussen de gekleurde vissen. Het water was zo helder! Ik heb ik een duik genomen in een hotspring en een groenblauw meer

Vanaf Krabi wilde ik eerst naar Koh Tao gaan, naar de andere kant van Thailand, het westen. Alleen had ik geen zin in bustickets kopen en bussen missen… Ik had mijn plan omgegooid en ben naar Koh Lanta gegaan, naar een fijn hostel 20 meter van de zee. Toen ik daar aankwam en naar het strand liep om deze te bewonderen, was ik even in de war. Waar zijn alle mensen? Geen toeristen hier? Zover ik kon zien (ook al is dat niet ver) waren er geen mensen. Ik had gewoon het hele eiland voor mij alleen! Tenminste, zo voelde het. Dat klinkt misschien heel geweldig, maar ik voelde een groot gemis van mensen om mij heen, evenals een beetje levendigheid. Dat was ik immers gewend. Ik was dan ook heel blij dat ik mijn hostel deelde met welgeteld in meid. En dat klikte gelukkig.

Koh Lanta kent hele schattige restaurantjes aan het strand met lampjes in de bomen. Eigenlijk vond ik het eiland voor de rest helemaal niet zo mooi. Er waren wat kleine (paradijs)eilandjes om Koh Lanta heen die ik graag wilde bezoeken. Toen ik dat ging regelen, bleken deze eilanden gesloten te zijn vanwege het lage seizoen. Een goed alternatief waren de eilanden Koh Gnai en Koh Ma. Ik ben hier helemaal verliefd geworden op snorkelen! Tussen de gekleurde vissen en zee-egeltjes op de bodum, heb ik koraal kunnen bewonderen. Nadat ik tevaak met mijn snorkel per ongeluk te ver onder water ging, heb ik besloten dat ik heel graag een duikcursus wil doen. Uiteraard wil ik het koraal met mijn neus bekijken! Ik geloof zeker dat koraal meer is dan een lichtroze – of soms blauwe – vlek. Een één tip, als je drie uur lang op je buik in het water ligt om al het moois onder je te bewonderen moet je wel je onderrug en bovenbenen insmeren! Twee dagen had ik enorme spijt dat ik niet met een harde koffer rondreisde, want die backpack op mijn rug was pijnlijk!

Koh Lanta had ik verlaten, in Pattaya was ik weer even herenigd met de mensen van het Tamar Center en toen was het echt tijd om gedag te zeggen tegen Thailand! Afgelopen weekend vloog ik naar Singapore! Vergeleken met de rest van Azieë, is Singapore zo schoon! Ik verblijf bij een meisje die ik ken van een cursus uit Londen. Ik heb zo ongeveer de hele stad gezien in vijf dagen en teveel eten gehad. De spicy crab was mijn favoriet! De manier waarop je het eet echter niet… Met een notenkraker moesten we zijn benen breken om er vervolgens het vlees uit te peuteren. En in dit geval was het een vrouwtje, gevuld met eitjes. Deze eitjes moesten het lekkerst zijn, maar toen ik besefte dat het babykrabjes waren, hield ik het bij het kraken van de benen.

Naast het uitproberen van het vele eten, waarvan ik het Japans koken in een restaurant ook erg leuk vond, zijn we naar Chinatown geweest, hebben we heel veel shoppingmalls gezien, heb ik het strand in de regen bewonderd, zijn we uiteraard naar het beroemde schip geweest en ben ik naar Little India geweest! De chai was daar bijna net zo lekker als in GROOT India.

En toen de weg terug naar Nederland, waar ik nu weer veilig ben! Vier maanden zijn omgevlogen! En deze vier maanden zijn nu hele mooie herinneringen geworden.

Dankjewel voor het meelezen. En dankjewel voor alle leuke en lieve appjes, mailtjes, telefoontjes, spraakberichtjes en reacties op deze blog! De zelfgemaakte taart alla Marijke is heerlijk en ik vind het heel fijn om veel van jullie al weer gezien te hebbe

En wat nu? – is de overweldigende vraag die al een aantal keer aan mij gesteld is terwijl ik mij nog in een mood bevind van: Wat is er allemaal gebeurd afgelopen maanden? Als eerst: ik moet even landen in Nederland. De was is al weggewerkt, de laatste blog is bij deze al geschreven en ik ga weer terug naar mijn leventje in Amsterdam. Zelfde huis, zelfde werk. Maar… mocht je een tip hebben voor een nieuwe baan, let me know!

Lieve groet,

Janneke