Wat denk jij: Zou je een cultuurschok ondervinden als je naar india zal gaan? Ik kan je wat sterkers vertellen: ik had al bij te komen van een cultuurschok vóórdat ik op Indiase bodem stond. Een ervaring rijker ben ik in ieder geval zeker, inclussief twee natte sokken en een incompleet ingevuld imiegratiwformulier. Uiterst vriendelijk waren ze echter wel en van hun magere Engels met rijkelijk accent kon ik soms geen woord wijzer worden. Wat ik eigenlijk wil zeggen: deze blinde rolstoelganger is veilig aangekomen! ...Inmiddels al bijna een week geleden trouwens.

Blind ben ik niet, rolstoelafhankelijk al helemaal niet. ...Ik had alleen heel vriendelijk gevraagd of ik assistentie kon krijgen omdat ik geen borden kan lezen vanwege mijn slechte zicht. Dus ik kreeg een B op mijn boardingpass. Bam: de B van Blind. En omdat schijnt dat de ondersteuning aan B-mensen nogal eens te wensen overlaat, krijg je er gratis een kenmerk bij van een invalide. Dan weet het personeel dat er daadwerkelijk hulp nodig is. Dat ik zegmaar geen B-categorie ben.

En zo stond een meneertje op Schiphol al op mij te wachten met een stoel op twee wielen. Toen ik mij aan hem voorstelde dacht hij dat ik hem in de maling nam òf dat ik kwam vertellen dat mijn blinde invalide oma eraan zou komen. Hij snapte er niks van, maar verleende wel topservice, want binnen 35 minuten stond ik al bij mijn gate. Klaar om aan boord te gaan. Twee uur te vroeg... En daar mag je niet alleen blijven zitten wanneer je als blinde rolstoelganger in hun systeem staat. Dus ik moest weer terug; terug naar het inzamelpunt van alle kreupele en blinde reizigers. Zit je dan met je goede gedrag...  in een ruimte waar 24!7 begeleiding aanwezig is.

Dat was in Amsterdam. Mijn reis moest nog beginnen.

Zoals de gemiddelde Hollander heb je over te stappen, omdat een Hollander vindt dat direct vliegen teveel kost. En zo mocht ik in Moskou overstappen. Althans: overrollen.  Een steward vertelde zeer vriendelijk in zijn niet verstaanbare Engels dat hij bij me zou komen zodra we geland zouden zijn en ik als eerste het vliegtuig zou mogen verlaten. Meestal is dat andersom, dus ik ging al uit van verkeerd woordgebruik. En inderdaad: de schoonmaakploeg was al aan het werk toen ik via een achterdeurtje het vliegtuig mocht verlaten. . Het rolstoelkenmerk vermoed ik in de lucht ergens veloren te zijn, want ik moest flink doorstappen. En zo kwam ik in een soort laadbak van een vrachtwagen uit. Gelukkig niet alleen, want er was ook een vrouw die wel echt een rolstoel nodig had. De man van het vliegveld kon geen woord Engels. Hij snapte ook niet wat mijn hulpvraag was, want de laadklep van de vrachtwagen ging open en hij gebaarde om te lopen. Vervolgens trok hij mij aan de arm. Pas later toen ik op de laadklep stond en deze naar beneden begon te zaken, begreep ik dat hij mij had gered van een akelige val van een meter. En zo werden we op de grond gezet na het ritje in de vrachtwagen. Er lag sneeuw en ik ontdekte  al gauw dat er plassen waren; mijn sokken waren na vier stappen al helemaal doorweekt. Ik zag het niet..  en Ik vrees dat deze man tot op de dag van vandaag zich afvraagt waarom die jonge vrouw nou zo nodig door de plassen moest lopen.

Goed, het gebouw trad ik binnen en daarmee zat zijn taak er blijkbaar op. Sta je daar in je eentje in een grote hal en een man die niet eens even doei zegt. Vervolgens hoorde ik iemand naar mij roepen, maar waar dat vandaag kwam wist ik niet. Ik kwam erachter dat er iemand bovenaan de trap op mij stond te wachten om mij naar de volgende vlucht te brengen. Ze vertelde dat ik moest wachten en ging weg. En zo wachtte ik, wachtte ik en wachtte ik nog een keertje. Tot mijn held kwam: een Russische man al druk telefonerend vergezeld door een ingeklapte stoel op wielen. Hij deed een poging om hem al telefonerend uit te klappen met één hand en wees vervolgens naar het zitvlak. Ik begreep dat ik moest zitten, maar was ervan overtuigd dat hij hem niet goed  uitgeklapt had. Maar hoe kon ik dit aan deze druk bellende man die geen Engels spreekt wijsmaken? Mijn oplossing was al gauw gevonden: gewoon zitten... Je snapt vast wat er gebeurde.

Met welgeteld één arm duwde hij me voort, al slingerend door het gebouw. En weetje: ik genoot gewoon van alle onhandigheid! Én had er wel vertrouwen in dat ik de volgende vlucht zou halen door hun fanatieke en beetje onhandige inzet. .

Vlucht twee ging perfect. Bij aanvang lieten ze me het reddingsvest en zuurstofmasker voelen; iets wat ik in mijn vliegcarriere nog niet heb meegemaakt! Ze leken haarfijn door te hebben dat mijn ogen mijn probleem zijn. En zo werd ook aangeboden om mijn imigratiedormulier in te vullen, dar ik zou moeten inleveren bij de duane. Superservice! Dit formulier krijg je normaliter op het vliegveld, maar ook wel eens op het vliegtuig. Fijn dat het zo goed geregeld werd voor me. Ik had het echter wel even met mijn loep en neus erop moeten checken, want het voelde wel een beetje ongemakkelijk om zo voor de duane te staan met missende details. Gelukkig leek deze niet zo nauw te kijken en vond het wel fijntjes zo.

Nog een keer vriendelijk lachen, Eem taxi die meewerkte en ik die voelde hoe alle zintuigen van deze blinde roelatolganger werden geprikkeld: het is goed om weer terug te zijn! Ik kijk uit naar de nog ruim drie weken die ik nog voor de boeg heb.

Reis je mee? - met of zonder rolstoel.

Lieve groet,

Janneke