Voor ik besefte wat er gebeurde, zag ik het bloed uit haar strot lopen. Ik begon mij te realiseren dat deze moslimfamilie op het afgelegen platteland van India hun enige kip voor ons slachtten. De vacht werd geplukt en ze werd aan stukken getrokken. Voor het huisje, dat bestond uit metalen platen en hout, was een vijvertje uitgegraven. Deze diende als voorziening van water, vis, als wasmachine, vaatwasser, en vuilnisbak. Een metalen bak werd gevuld met dit bruine water en de kip werd erin geweekt. Een andere vrouw deed alvast de vaat in datzelfde water en mijn mond viel open toen ik tegelijkertijd haar zoontje zijn straaltje keurig op dit vijvertje zag richten. Ik wist dat ik even later die kip van dàt gewassen servies met verse thee van dàt water zou krijgen. En dat heb ik geweten… Gelukkig was het bijna aan het einde van mijn reis en kon ik thuis uitzieken. Zij gaven een groot offer. En ook moest voor een paar dagen mijn geozndheid opofferen. De ontmoeting was goed.

Vier weken was ik ondergedompelt in een andere wereld. En dat was het ook; een totáál andere wereld! Als ik aan India denk, denk ik aan verdwalen. Ver blijf dwalen tussen de miljoenen mensen, miljoenen goden, tig talen en tig religies. Ik kwam met een aantal vragen, dingen die ik wilde ontdekken of onderzoeken, maar ik kwam met honderden vragen weer thuis. En nu wil ik weer terug…

Nadat ik veilig in New Delhi geland was, heb ik daar twee dagen flink de toerist uitgehangen samen met een groepje andere backpackers die ik ontmoette. Een bijzondere combi waren we, want de één was jood, de ander een Egyptische moslim, een atheïst en ik. Om het nog leuker te maken, hebben we samen een dagje geholpen met Sikhs (lees: mensen die de Sikhreligie volgen) van eten te voorzien in hun tempel. Ik wist meteen weer waarom ik zo enorm van reizen hou: de raarste dingen zijn mogelijk. Goed, ik was helaas wel de eerste spelbreker, want ik wilde persé in de richting van de grens met Pakistan om daar een woestijntrip te doen; een trip waarvan ik nog steeds geen spijt heb.

Aangekomen in de plaats Jaisalmer wilde ik de lokale bus nemen om naar Khuri te gaan, een mini-dorpje inclusief een eigenaar van kamelen. Iedereen verklaarde mij voor gek, omdat er genoeg tours in Jaisalmer te boeken waren, maar ik en mijn eigenwijze karakter, vonden de bus die overvol was en zou vertrekken naar het afgelegen mini-dorpje. Ik kwam letterlijk niet verder dan de eerste trede van de bus, zag ergens toevallig een glimp van een andere witte huid bekneld tussen drie vrouwen en werd aan mijn rugtas naar achteren getrokken. De chauffeer wees naar een andere bus. Ik moest daar maar instappen en zou buiten het stadje in deze overvolle bus mogen. En zo liep ik naar die andere bus. die helemaal leeg bleek te zijn. Toch had ik geen woorden nodig om te begrijpen wat de bedoeling was. Deze bus die aan de kant van de weg stond werd aangetrapt met alleen Janneke als passagier… En inderdaad: buiten het stadje werd ik gedropt en wees mijn personal driver naar het dak van de overvolle bus die ik eigenlijk had moeten nemen. Mijn vermoedden klopte: buiten de stad is er geen politie en ‘mogen’ de mensen op het dak vervoerd worden als het in de bus te vol is. En daar zat ik. Iedereen die mij in Jaisalmer voor gek verklaarde omdat ik naar Khuri wilde, en ik die mijzelf gelukkig prijsde op dat dak (met een kleine reling). Voor welgeteld één hele euro had ik twee uur een openlucht safaritrip door de droogte. Af en toe kwamen we wat lokale huisje tegen en wat regelmatiger: wilde kamelen of buffels. Ik heb genoten. En mijn kameeltocht moest nog beginnen.

Bij de kameeleigenaar aangekomen bleek die andere witte huid – die wel opgepropt in de bus moest zitten – dezelfde trip te willen maken als ik. Toch fijn zo’n andere halve gek. En zo brachten ik en deze Italiaanse vrouw en uiteindelijk ook een Frans gezin en twee Indiase reizigers, een nacht door in een grote zandbak, slapend onder de sterrenhemel.

Ik moest enorm omschakelen toen ik vanuit de stille en schone woestijn weer in de grote drukke stad kwam om vervolgens aan een behoorlijk lange reis te beginnen naar een ander deel van het land, een deel waarin ik verder ondergedompeld werd in de cultuur van dit kleurrijke land. Hier een aantal dingen op een rij die ik daar leerde:

- Wist je dat het Hindoeïsme 33.000.000 goden kent?
- Wist je dat de lokale trein niet stopt, maar slechts afremt en je aan boord moet springen? ...Ik daarom maar bleef wachten op de volgende trein, en de volgende...
- Wist je dat je je eigen kippetje mag uitkiezen en deze voor je neus geslacht wordt en je vervolgens met een plastic zakje met warme inhoud rond mag lopen?
- Wist je dat er mannen in sari’s (jurk van lange lap stof) op het dak van je taxi rammen om om geld te vragen? Je vervolgens constateert dat de taxi’s geen mogelijkheid hebben om je eigen deur op slot te doen?
- Wist je dat je er bioscopen hebt met elektrische ligstoelen, maar dat je eerst wel even op moet staan om mee te zingen met het volkslied?
- Wist je dat ze regelmatig thee met zout drinken in plaats van alleen suiker?
- Wist je dat India de lekkerste bananen heeft? …en de meest vieze chocola?
- Wist je dat dit land toch wel een beetje mijn hart gestolen heeft, ook al snap ik de helft van de dag niet wat er om mij heen gebeurd?

Tot de volgende reis?

Lieve groet mij, die inmiddels al thuis is en weer helemaal herstelt is.