Iedere morgen als ik de medewerkers en de leerlingen tegenkom, roepen ze enthousiast: Good morning sister! Ik voel mij hier meer dan welkom.

De gastvrijheid van de mensen uit zich in het voor je zorgen. Met name is dit te merken tijdens het eten. Naast dat ze er op staan dat ze mijn brood smeren, vraagt sister Hap of ze nog wat kan opscheppen. Wanneer ik zeg dat ik echt genoeg heb, kijkt ze me vragend en vriendelijk aan en zegt ze: Hap, hap? Ze bedoelt “Halve”. Maar een halve schep hoeft ook echt niet meer na haar vele opscheppen van daarvoor.

Ik heb het naar mijn zin, zit order de muggenbulten, vind onderweg koeienkwartet doen leuk, ben in de auto blij dat ik slechtziend ben en hou van de kinderen hier. De andere Nederlanders heb ik inmiddels uitgezwaaid en mis ik stiekem best wel een beetje. Het was een goede tijd samen.

Wat ik gedaan heb? Veel! Donderdag kwam ik aan en viel ik meteen met mijn neus in de boter. We hadden een cultuurochtend. Ik leerde mijn eerste Bengaalse woorden en zij trokken bedenkelijke gezichten bij het eten van de Hollandse drop. Ook heb ik de vouwblaadjes uit mijn backpack getrokken en hebben we tulpen gevouwen, zodat ze dat konden ervaren en voelen. Ik heb genoten van het contact.

In de middag werden we in de auto gepropt en zijn we op z’n Indiaas naar de papiermarkt gereden. Je hebt in India overal een markt voor. Na een overdosis aan braillepaper ingekocht te hebben, heb ik mijn ogen uitgekeken naar wat ik allemaal zag op straat en zijn we naar de sarimarket gegaan.

De volgende dag hadden we schoolreisje. Voor het eerst gingen alle leerlingen een middag varen. Er was een boot afgehuurd waar we met z’n allen op konden. Eenmaal op de boot, vroeg ik mij af hoe ze die kinderen vier uur lang konden vermaken, maar toen ik me dat net begon af te vragen, knalden de eerste Indiase booms al door speakers. Er was een heuse DJ ingehuurd en alle kinderen en medewerkers gingen helemaal los! Zelfs zo los, dat ook wij als stijve Hollanders niet meer still konden staan. Ik had het idee dat de kinderen echt de tijd van hun leven hadden. En ik vond het bijzonder dat we met zo veel blinden en slechtzienden gewoon door de straten konden lopen. Kinderen die soms letterlijk gedumpt zijn, waren nu heel zichtbaar! En hadden ook heel zichtbaar het grootste prezier!

Zaterdag zijn we naar de slums geweest om daar twee projecten te bezoeken. Bij het eerste bezoek konden we bij het maandelijkse debat aanschuiven. Het ging onder andere over plastic en hoe je het afval kan verminderen. Bij het tweede project meende ik dat ik voor het eerst in mijn leven een aardbeving aan het meemaken was. De trillingen en het kabaal leken te komen van de trein die drie meter naast mij langs denderde. Slechts de muur scheidde ons. Het blijkt dat het geen uitzondering is dat er af en toe een trein ontspoort en zo de slum inrijdt…

Trouwens, wist je dat je hier uitgelachen wordt als je met je bananenschil over straat loopt omdat je het fatsoen hebt om deze in de eerstvolgende prullenbak te gooien? De eerstvolgende prullenbak laat namelijk lang op zich wachten. De prullenbakken worden steeds weggehaald door de mensen van de slums. Deze zijn blijkbaar ook heel bruikbaar voor andere doeleinden en vuilnis op de straat is ook niet de grootste ramp… behalve dan dat de ratten daar een voedzaam maaltje kunnen vinden.

Trouwens, die Indiërs vinden het maar raar dat wij koeien op een grasland zetten en daar een draadje omheen spannen. Dat koeien heilig zijn begint overigens langzaam af te nemen hier. Mijn kwartet krijg ik daarom ook niet iedere dag compleet.

En o ja, als je een overtreding begaat, moet je of de agent afkopen of opgesloten in het boevenverzamelbusje wachten totdat hij volgeladen is met medeboeven en hij afgevoerd kan worden naar het politiebureau.

Ik zit vol met nog veel meer indrukken en bijzondere feitjes, maar ga nog even genieten van de vrolijke kindergeluidjes om mij heen voordat ik verder ga met mijn plannen voor vandaag.

Ta ta!