Lieve mensen,

Ik heb mij heerlijk geinstalleerd in mijn luxe hotelkamer in Nepal.Nee, geen India… Ja, wel Indiase Bollywoodmuziek van de old school televisie naast mij. Wees niet bevreesd, ik hoop binnen een paar dagen weer terug te zijn in het India waar ik inmiddels een beetje verliefd op ben geworden. Waarom? Dat kan ik nog niet goed verklaren, evenals de vele andere dingen die ik in India heb gezien en meegemaakt. Juist dat is misschien de reden dat India mijn hart langzaam aan het stelen is.

Voor ik alles over Nepal ga vertellen - wat een hoop is - wil ik eerst beginnen met Varanasi.

Inmiddels is het bijna twee weken geleden dat ik mijn trein vond. Deze had geen tien uur vertraging, dus ik had er verstandig aan gedaan om op tijd naar het station te vertrekken. Een rit van zo’n 40 uur stond mij wachten, waar ik blijkbaar nog naar uit keek ook! Want ja, wil ik India ervaren, moet ik uiteraard ook de trein ervaren.

Ik was de enige blanke aan boord, en dat hadden de mensen in mijn wagon al gauw opgemerkt. De mensen keken geamuseerd naar mij toen ik mijn eerste maal begon te consumeren; te pittig, te vermakelijk! Uiteraard lieten deze lieve Indiers hun goede kant zien en leek er een heuze competitie te ontstaan in wie het beste voor mij kon zorgen in het geven van non-spicy food. Ik werd volgestopt met te zoete koekjes, een rauwe mango, heerlijke thuisgemaakte gerechten en bananen die ze door mijn gordijntje toestopten terwijl ik lag te slapen.

Veertig uur dezelfde ruimte delen zorgt voor een goede harmonie, en met name tijdens deze rit. We gingen immers naar dé heilige stad van India! De stad waar je als Hindoe wilt overlijden omdat je dan rechtstreeks naar de hemel gaat, de stad waar je gecremeerd wilt worden, de stad waar je een heilig bad wilt nemen in de rivier en waar je heilige tempels wilt bezoeken om God te aanbidden. De mensen genoten ervan om uitgebreid antwoord te geven op al mijn vragen. Ze straalden terwijl ze vertelden over het heilige water. Meerdere malen werd ik dan ook uitgenodigd om hen te vergezellen tijdens het nemen van een bad. Alhoewel ik graag met alle nieuwsgierigheid had toegekeken, koos ik ervoor naar een hostel te gaan. “Het water is niet vies, maar heilig” zeiden ze nog bij het afscheid. Er restte mij niets meer dan hen een gezegende tijd te wensen. Voor hen is het raar om te geloven dat Jezus uit een maagd is geboren en is opgestaan uit de dood, voor ons is het raar om te geloven dat een rivier vol met uitwerpselen en lijken heilig is. Het woord ‘geloof’ vind ik daarom ook een goed woord. En geloven blijft iets bijzonders. Geloven is geloven.

Goed, ik stapte dus uit de trein, werd zoals gewoonlijk zeer vriendelijk en lichtelijk opdringerig verwelkomt door een zevental tuk-tuk-drivers en begon mijn eerste onderhandelingen. Wat ben ik blij met internet! De afstand en de prijs had ik voor mijzelf al kortgesloten na enig research, nu nog een driver vinden die akkoord zou gaan. En ook dat vlotte. Wat voelde ik mij al een goede reiziger worden! En wat voelde ik mij lichtelijk bedreigd toen de driver mij op de plek van bestemming afzette, het hek nog dicht was en hij ineens de helft meer ging eissen. Zogenaamd iemand bellen en weglopen lijkt blijkbaar wel te helpen. En even voelde ik mij een bange reiziger.

Gelukkig waren er geen enge drivers binnen de hekken van het hostel. Ik ontmoette al snel leuk mede-reizigers en een uur later liep ik met een groepje door de straten om een paar heilige tempels te bezoeken en rituelen te zien. Bij de heiligste tempel was er zeer strenge controle. Een paar jaar geleden is er namelijk een aanslag geweest in een van de tempels. We moesten alles afgeven, ons registreren, tweemaal laten fouilleren en paspoorten laten controleren. Dit kostte letterlijk een uur, maar dat was de moeite ook waard. De tempel hing vol met bellen. Met je rechterhand mag je een zwieper aan de bel geven. Dit is een vorm van gebed. Ook offerden veel mensen zoetigheid en bloemen. Een deel daarvan mochten ze zelf houden. Ik vond het iets vredigs hebben

Na de meest belangrijkste tempels bezocht te hebben, zijn we naar de plek gegaan waar de mensen gecremeerd worden. We zochten al vragend onze weg door de smalle straatjes. Af en toe kwam er een groepje mannen voorbij met een lichaam op een houten brancard. We begonnen de eerste winkels tegen te komen waar je hout kon kopen, vervolges urnen en als laatst zagen we de rook aan het einde van de steegjes. We waren aangekomen bij de Ganges, de heilige rivier. Op dat moment waren er zo’n zeven crematies gaande. Er waren alleen manneijke familieleden bij. Deze mannen toonden nauwelijks hun emoties. Dat verbaasde mij, maar dat is blijkbaar omdat de emoties negatieve invloed kunnen hebben op de ziel van de overleden persoon. Een ogenblik vond ik het heel naar om daar te staan en te zien hoe de lichamen werden verbrand. Het voelde alsof ik in een totale andere realiteit was beland. Mijn hersenen hadden nog niet helemaal door waar ik was. En het was voor mij heel raar dat er koeien stonden en lagen bij de lichamen die werden verbrand. De as van de overledene wordt overigens uitgestrooid over de Ganges, of over het water in het zuidelijkste puntje van India. Ook vertelden mensen in de trein dat vrouwen die zwanger zijn of kinderen, niet verbrand mogen worden, maar met een steen om hun nek in het water worden gelaten. De overblijfselen van overledenen die later worden teruggevonden in de rivier, worden volgens ritueel schoongemaakt. Ook dat heeft een heilige betekenis.

Met een hoofd gevuld met teveel indrukken ben ik mijn bedje ingedoken en tegen vier uur opgestaan om tegen zonsopgang een tocht te beginnen over de Ganges. Ik vond het iets magisch hebben. Overal hoorde ik klokken en bellen luiden, mensen chanten en gebeden opzeggen. Ik vond het heel mooi om hun rituele met het vuur te zien in het donker. En ik kreeg bijna buikpijn van het lachen toen er voor mij onverwachts een yogaklas startte aan de kade met een lachsessie. En dit alles met een prachtige zonsopgang op de achtergrond.

Ik kan jullie zoveel meer vertellen over deze stad, maar ga jullie aanraden om er zelf een keer heen te gaan! En mijn verhalen over Nepal houden jullie nog teged.

Groetjes!