Salaam!

Vanochtend toen ik mijn gebruikelijke ochtendwandelingetje maakte naar het meer, liep ik langs een lokale bus met de volgende tekst: Best of good luck! Allah is one. Als je sommige mensen hier (in het hoge noorden van India) naar hun ervaringen vraagt, zullen ze vertellen dat het leven in het noorden anders is dan in India. Hoe bedoel je? Dit is toch India?! En ja, dan is de gevoelige snaar al geraakt... En het klopt, het is hier heel anders. Ik vind het bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven. De meesten zijn moslim, maar je ziet duidelijk de hindoeistische geschiedenis. Ik hoor het bijvoorbeeld aan de manier waarop ze bidden, dat op chanten lijkt.

Het kostte mij heel wat moeitevoordat ik hier eindelijk kon zijn. Om dat uit te leggen, moeten we weer terug naar Nepal. Want zoals ik jullie vertelde, zou ik vol enthousiasme met de bus weer terug naar India vertrekken. Uiteraard had ik tot drie maal toe gecheckt of ik wel met de bus het land in mocht en of ik de juiste acties voor een nieuw visum had uitgevoerd.

Je raadt het al... Na een lange dag hobbelen op zeer slechte wegen, kwam ik in de hitte aan bjj de busstop, een eindje vanaf de grens. Ik heb de tuktuk mannetjes van mij af kunnen schudden en mij met backpack en al in de overvolle lokale bus kunnen proppen. Dat ging heel aardig! Bij het hokje van de Nepalese douane heb ik netjes een stempel op mijn visa laten zetten met de datum van mijn vertrek. Niet wetende dat ik mijn stempel van binnenkomst in India niet kon krijgen... Wat nu?!

De volgende ochtend om half zes werd ik wakker op een afgelegen parkeerplaats in Katmandu. 15 uren hobbelen zaten er op. Geen internet en geen mobiel bereik. En een Duitse jongen die mij lichtelijk wanhopig vroeg of ik een hostel wist. Nee... Dat wist ik niet... Ik wist alleen het adres van mijn hostel in India. Maar goed, ik wist wel in welk gebied de hostels te vinden waren. Dus de taxi was snel geregelt en de Duitse jongen stond met grote ogen toe te kijken hoe ik afdingde. Op de één of andere manier ben ik daar beter in als ik slaaptekort heb. Arme chauffeur...

Een half uur later waren we in een hostel, zelfs op loopafstad van de ambassadedie om half tien open zou gaan, aldus de beste receptioniste van het hostel. Ze was alleen vergeten dat het een public holiday was, evenals de volgende dag... En de volgende... En dat ze in het weekend ook dicht waren.

Oeps, dit verhaal wordt te lang.. Ik zal jullie van alle ellendige details besparen. Dus...:Een week later had ik mijn nieuwe visum! En om dat te vieren, wilde ik goed afscheid nemen van Nepal. Omdat ik een beetje tempel-moe was, was ik meer geinterrsseerd in hoe ze in de dorpjes leven. Ik vond een goede gids en ben naar de plek rond de aardbreuk geweest. Ik was de enige toerist en behoorlijk aangedaan door wat ik zag; hele huizen lagen in puin, hele families leefden niet meer en tussen al dat puin ging het leven door. Ook zag ik tenten waarin groepen mensen leven die moeten wachten op een nieuw huis en een nieuw thuis. De aardbeving is precies een jaar geleden en in dat jaar is de frustratie naar de overheid fors gegroeid. Waarom beloven zij zoveel en maken het niet waar? Waar is al het geld gebleven dat de overheid ontving van alle andere landen? Lokale mensen beginnen langzaam hun huizen, pleinen en tempels weer op te bouwen met de schamele middelen die ze hebben. Het was indrukwekkend om dit te zien, en de verhalen te horen van de lokale gids die ook zijn huis is verloren, in het reddingsteam werkte en alle verhalen en emoties met mij wilde delen.

De week dat ik langer in Nepal was, waren er weer aardbevingen. Mensen renden de straten op en waren in paniek. Ik ben nu beter gaan beseffen wat voor een enorme impact zoiets maakt op een mensenleven. Mensen zijn enorm getraumatiseerd en leven vol angst en spanning met de verwachting dat er weer een beving gaat komen.

Vol met indrukken stapte ik het vliegtuig in. Waar houden mensen zich aan vast als alles instort? - was de vraag die mij bezighield.

Ik landde in New Delhi. Toen ik één voet buiten het vliegveld zette, werd ik uitgebreid aangegaapt en op de foto gezet. Hebben ze nog nooit een blanke gezien? Een groepje mannen ging om mij heen staan toen ik mijn hoes van mijn backpack haalde. Ik voelde mij geintimideerd en had geen seconde nodig om mijn plan om te gooien: Ik neem een taxi in plaats van de metro! In de taxi begon ik mij te realiseren dat het ook wel een bijzonder gezicht geweest moest zijn; ik bedekt onder een hoofddoek met twee man personeel in kostuum om mij heen. ...Het was vliegassistentie,geen lijfwachten! Een beroemdheid wil ik nooit worden, echt niet! Maar IndiGo: bedankt voor de goede service! Ze hebben zelfs instructiekaarten in Braille! En ik mocht (weer!) vooraan zitten in een XL-stoel. En nee, niet omdat ik dik ben of omdat ik ze omgekocht heb.

De volgende dag had ik met Divya afgesproken, een meisje uit New Delhi, vriendin van Zia (met wie ik in Nepal was). In de avond heeft ze me op de trein gezet naar Agra. Men, wat een groooot station heeft Delhi!

Voor diegenen onder jullie met een beetje wereldkennis, hebben vast wel eens van de Taj Mahal gehoord. Die heb ik gezien! Een heel mooi gebouw dat symbool staat voor de liefde voor de moslims. Het is één van de wereldwonderen en staat dus in Agra. En over liefde gesproken, had ik mijn eerst 'echte' aanvaring met de tuktuk-man, dus mij bij een Sari-winkel afzette in plaats van de busstop. Achja, dat moest ook een keer gebeuren in India. Nadat ik zei dat ik het prima vond om hier uit te stappen met de consequente dat hij kon fluiten naar zijn centen, bracht hij mij toch netjes naar de busstop. Ik zal maar niet beginnen over de opdringere jonge knul naast mij in de bus... Waar is die vrouwenafdeling?! Mijn conclusie werd - misschien een beetje voorbarig - getrokken: ik heb duidelijke voorkeur voor het oosten en het zuiden van India. Mijn voorkeur werd onmiddelijk bevestigd toen ik de volgende dag op het vliegveld in het verre noorden van India landde. Ik werd door een zwaar bewakende militair verwelkomt met de vraag; Are you married? Wat dacht hij toen ik Nee schudde?

Ik ben dus in het verre noorden. Ik zou het het Midden Oosten in de Alpen willen noemen. Aldus zeggen is dit gebied het meest millitair bezette gebied van de wereld. En je hebt hier prachtige bergen en meren. In die bergen en rond die mooie meren vind je gebouwen met kogelgaten. Ik zal op deze blog geen uitgebreid verslag doen van wat ik allemaal heb gehoord en gezien over de spanning hier. Kort wil ik noemen dat deze vallei een zelfstandige staat is geweest. De toemalige koning had besloten bij India te willen horen. De meeste locals willen dat ze (weer) zelfstandig zijn. Opstandjes tussen de locals en het leger zijn meer regel dan uitzondering. Dan nog niet gesproken over buurlanden en bevolkingsgroepen onderling.

Maar eh... Wees gerust: ik ben veilig! En ik kan hier even tot rust komen voor ik zaterdag naar Thailand vertrek. Het was helemaal niet mijn bedoeling om hier zo lang te blijven. Ik zou een week geleden naar Dharamshala gaan. Alleen reden de bussen daar niet meer naar toe, leek de gedeelde taxi er ook mee opgehouden te zijnen toen ik besloot dan maar een vliegticket te boeken, werd het geld wel afgeschreven, maar kwam mijn ticket nooit! Dus ik kon geen kant uit. (Welkom in Azie!) En misschien maar goed ook, want de frisse berglucht doet mij goed en ik kan mijn energie stoppen in het schrijven van deze blog, in plaats van opnieuw mijn hersenen te peinigen met het onthouden van waar het nieuwe stopcontact zit en waar ik mijn eten kan vinden. Welke slechtziende gaat ook rondtrekken?

Deze week wil ik nog een dagtrip door de bergen maken,evenals een boottochtje over het meer, om gedag te zeggen tegen India.

Doei India en voor jullie: Tot in Thailand!

Liefs, Janneke